Ás veces, vida e deporte crúzanse con tanta puntería que semella haber alguén detrás dunha mensaxe que non consegues entender
Sete días atrás só pensaba na San Martiño, en racionar os días de saír a correr sen baleirarme e chegar ao cen por cen tanto física como mentalmente ao día da carreira.
Visualizaba e intentaba planificar calquera circunstancia: unha ola de frío ou chuvias interminables, un catarro inesperado, un mal día porque me baixa a regla, hidratarme mal o día da carreira e acabar sen folgos. Sen embargo no tempo dan sol para toda a semana e eu soño, para os meus adentros, con cruzar a meta rebaixando a miña marca. Unha marca humilde, pero miña. Podía ser a miña mellor San Martiño, a miña oitava San Martiño, e esa sensación de acompáñame dende meses atrás. O martes unha area no tenis dereito ou algunha costura do calcetín rózame contra a ponte do pé. Cando chego a casa comprobo que teño unha ampola demasiado grande para un pé que só calza un 36.
Non lle dou importancia, un compeed e a seguir cismando en estar a punto para o domingo. Sempre esquezo que teño a pel fina, tan sensible que calquera corpo estraño me fai ferida. O venres subo un par de veces por Xesús Pousa, pero non podo evitar caer na tentación de ir ata Outariz.
O pé árdeme pola noite, rompeu a ampola e agora teño un volcán ouveando. Pero como non me dei conta, repítome unha e outra vez o sábado, arrastrándome por casa. O día reservado para o descanso e levar as pernas frescas convértese nun viacrucis de incerteza. Aínda así deixo a roupa e o dorsal preparados para o día seguinte. Pero nin as curas do meu mozo, nin o feltro que me coloca para facerme unha descarga sobre o pé dan resultado.
Non son quen de calzarme as zapatillas de correr e coxeo como se empuxase unha bóla de ferro. Resignada vístome e saio á rúa para ver a carreira, hai feridas que só se curan co tempo. É un domingo espléndido e a xente quenta polos arredores dos Remedios con bo humor. Tropezo, a envexa é inevitable; que non vos enganen, non sempre querer é poder.
Esta vez quedo preto da meta, as familias e os amigos collen posicións para recibir aos seus. Observo que este ano o posto de avituallamento está mellor situado e que hai unha pantalla xigante na pista exterior para retransmitir a carreira. Cada ano mellor, é incrible.
Un drone sobrevoa a ponte do Milenio nunha saída espectacular. A masa uniforme non se romperá ata pasado o primeiro quilómetro. No catro o ritmo infernal de Nuno Costa gañando metros parece sentenciar a carreira. As mulleres van máis xuntas, vixiándose.
Intento imaxinar en que parte do recorrido iría eu, pero cando me quero dar conta xa pasaron Paseo e só lles quedan dous quilómetros. Que son dous quilómetros na vida de alguén? Nada. Nuno segue en cabeza chegando ao parque da Ponte e Alejandro Fernández ségueo coa tenacidade de quen sabe que estas rúas lle pertencen. Mentalmente todos empuxamos a Alejandro, as cousas non son como empezan, senón como acaban. Enfilan a Ponte Vella e as cabezas pendentes da pantalla xiramos cara os metros finais.
Un Alejandro Fernández eufórico cruza a meta e aos poucos minutos Solange Pereira. Serán conscientes de que fan doado o que a moitos nos custa ir e vir á lúa?
Regreso a casa atopándome cos derradeiros corredores. Ás veces, só podes ser espectadora das vitorias alleas, a remontada queda para o 2019.
