Pontevedra é considerada un exemplo de modelo de cidade. A aposta desenvolvida nos últimos anos a prol dun entorno urbano máis humanizado
Pontevedra é considerada un exemplo de modelo de cidade. A aposta desenvolvida nos últimos anos a prol dun entorno urbano máis humanizado, accesible e participativo ten acadado numerosos premios e recoñecementos internacionais. O alcalde pontevedrés e promotor deste novo deseño, Miguel Anxo Fernández Lores (BNG), exporá hoxe as súas claves no Foro La Región que dará comezo ás 20,15 horas no Centro Cultural 'Marcos Valcárcel'.
Cal é o obxectivo desde modelo?
É facer da cidade un espazo onde a preferencia sexa das persoas, facendo do público un espazo seguro, agradable e cohesionado. Para acadar esta idea, esta houbo de ser participada por moita xente, explicada coherentemente e levada a cabo con criterios claros e vontade política. Nós levamos á práctica o que todo o mundo dicía na teoría: sempre se fala de modelos de cohesión social ou sustentabilidade, entroutras cousas, pero ninguén fai absolutamente nada. O noso éxito é que nós o levamos á práctica e demostramos que funciona e xera unha cidade distinta, que racha coa imaxe dun almacén de coches; é unha cidade onde a xente pode vivir, disfrutar, traballar e convivir en igualdade e democracia, e isto é o que están premiando.
Foi difícil esta posta en práctica?
Non foi fácil tomar a decisión de cambiar de xeito radical o concepto de cidade. Desde as oito da mañá ata as nove da noite, a xente estaba entrando e saíndo en coche, buscando aparcadoiro e xerando un ruído e unha contaminación infernais; isto había que cambialo, e non foi sinxelo. Nós nos 'arrimamos' á xente que tiña unha visión máis dinámica, como era o caso dos comerciantes da zona vella, que eran conscientes de que ter centos de coches tapando os seus escaparates e impedindo que a xente pasease pola zona monumental non era bo. Cando tes unha idea clara e a levas adiante con coherencia e equidade, aplicando tamén as medidas aos poderosos, a xente percibe que é un proceso global e positivo. Este plan completouse con actividades de dinamización da rúa, porque se non enches as cidades de xente, non é necesario liberalas de coches.
É compatible este modelo humanizado de cidade co tráfico ‘obrigatorio': emerxencias, transporte público, carga e descarga..?
Nós fixemos unha distinción entre o tráfico de necesidade e o de non necesidade, e así demostramos que para que unha cidade funcione son necesarios moi poucos coches. Con esta fin, plantexamos unha serie de bucles ou percorridos para que unha persoa que teña que acceder co coche a un punto do centro urbano para desenvolver unha actividade o poida facer, pero co custe engadido que terá dar esas voltas; pola contra, así non poderá empregar o coche para cruzar a cidade. Así, a actividade económica, os residentes e os servizos vense beneficiados, como lle aconteceu a Correos, premiado como un dos máis rápidos de España.
A humanización das rúas é un tema a debate en Ourense, onde hai unha preocupante vaga de atropelos. Varias frontes propoñen o modelo de Pontevedra. Cre que sería aplicable noutras cidades?
É aplicable, pero pensando no modelo propio de cada cidade. Ourense é moitísimo máis compacta ca Santiago, por poñer un exemplo, cunhas distancias menores, e polo tanto é posible facer un modelo máis similar ao de Pontevedra. A meirande parte dos ourensáns vive e traballa na cidade, polo que os desprazamentos deben ser peonís e se deben establecer velocidades de tránsito de 20 km/h en zonas de coexistencia, e de 30 nas de non coexistencia. Dous quilómetros a 60 km/h son dous minutos, e á metade de velocidade serán catro: vai haber un problema por dous minutos? Se vas a 30 non matas a ninguén se o atropelas, e se vas a 60 seguro que si. Hai que diferenciar entre o que son as vías interurbanas, nas que 'corres' para chegar a un sitio e que teñen que ter moito uso para que sexan rendibles socialmente, e as vías urbanas, que son lugares de convivencia e non de tráfico. E temos que baixar o número de vehículos porque restan un espazo que é de todos, así que teñen que estar en aparcadoiros subterráneos ou situados fóra da cidade, aos que se pode chegar andando con rapidez.
Que supón para Pontevedra a prórroga da concesión de Ence?
Supón unha condena de 60 anos para un espazo público de altísima calidade, incompatible cunha industria desta natureza. Hai que ter en conta que ese é un terreo que foi gañado ao mar, que ao mellor non se entendía nos anos 50, pero agora que estamos falando de cambio climático e de recuperación de espazos é unha auténtica barbaridade. É unha espiña que eu teño cravada, e se logramos recuperar a ría para a posta en valor dela e da actividade pesqueira, marisqueira e de ocio sería o 'non vai máis'. Ademais, o cheiro que desprende espanta a moitos posibles visitantes, que optan por quedar noutros lugares da provincia.
Sen embargo, Feijóo defende a xeración de postos de traballo...
Iso non é verdade. En Pontevedra traballan 37.000 persoas, e non chegan ás 300 as que o fan en Ence, e se nos cinguimos aos sectores, o da celulosa é o número 26 que xera emprego. Nós non temos por que favorecer a un tipo concreto de empresario que aínda encima cotiza en Madrid. Cremos sinceramente que a recuperación da ría daría máis postos de traballo cós que dá Ence.
E con esta reivindicación, están a piques de declarar a un pontevedrés, Mariano Rajoy, como persoa ‘non grata'.
A decisión de manter Ence responde a poderes fácticos do Estado e á vontade persoal do presidente en funcións. Pero eu non me quero quedar nesta anécdota, eu quero que se cambie esta decisión a base da presión política e a concienciación social.
