Contos diferentes

Un desenguedellar de historias que se autofagocitan por camiños dos que non anda lonxano Borges

Logo duns anos en crise que non semellaba nada pasaxeira o xénero da narrativa breve (vulgo, contos, como lle dicían nalgúns lugares de Galicia aos tebeos) volve estar “á la page”. E iso, en grande parte, grazas a xente como Raymond Carver, “culpable” igualmente, non da resurrección, que non estaba morto, literariamente falando, do grandísimo Antón Chekhov. Que agora citar ao ruso pareza inevitable ao falar do xénero é, sen dúbida, outra historia. Cando se fala do conto en clave realista, digo, que outras son as maneiras de abordar as historias breves, como fai esta autora inglesa, Jeanette Winterson, de Manchester, de quen xa falan como herdeira lexítima de Virxinia Woolf. Por máis que, ao menos neste libro de relatos (traducido ao español por Alejandro Palomas), outras sexan as panorámicas propostas por esta escritora, ben diferente ao realismo obxectivista da autora de Mrs. Dalloway. E é que Winterson procura un expresionismo máxico (poderíamos dicir) onde a realidade inmediata dá paso axiña a un revoar de paxaros, que nutren o ceo-inferno da autora nun senvivir de coellos brancos de corazón negro.

En fin, un desenguedellar de historias que se autofagocitan por camiños dos que non anda lonxano Borges. Se non fose porque a asepsia do cego xenial é aquí materia para escombreiras humanas, onde o amor homosexual entre mullares ten maneiras picassianas, tan só que agora o pincel pode ser o clítoris, e hai cativos que arden (literalmente) nun xogo de combustións, internas e externas. Ou sexa, que temos diante un libro moi duro, que indica os vieiros dunha modernidade non nada posmoderna (aquela da levidade). Que neste volumen de relatos a vida leveda, desde os froitos prohibidos aqueles dos que falaba a primeira novela de Jeanette Winterson. Froitos prohibidos chamábase, si, e fora levada ao cinema cando a Winterson, educada nun fogar con pouco libro e moito fervor relixioso, logo de ser premiada co Whitbread Award, tiña tan só vintecatro anos. Segue a nos abraiar. Xa nos fale desde a perspectiva dun can, de viaxeiros bizarros ou dela mesma (supónse). Un xénero, o do conto, tan diferente no seu mundo ao da novela, a gozar dun merecido “revival” con autoras como a Winterson. 

Te puede interesar