“El burlador de sevilla”, en montaje do cntc, é unha función que respecta o orixinal do mercedario, ben que con algunhas liberdades, xestos e énfases con dobre senso moi discutible
O teatro (non digamos xa a ópera) seméllase cada vez máis ao cine. Montaxes, parafernalias, efectos especiais, etc., fan dos escenarios asunto especialmente chamativos nas postas en escena, de maneira que estas poden caer no risco, perigoso, de distraer a atención dos espectadores. Curiosamente o cinema comezou sendo pouco máis que teatro filmado.
Coa cousa de que, ao ser cine mudo, os actores sobreactuaban poisque tiñan que substituir con xestos a inexistencia de palabras. A todo isto eu non digo que no teatro-cine (cando non circo, coidando nas acrobacias e pinchecarneiros actorales) que hoxe podemos ver, sobre todo nas superproduccións estatais, autonómicas, municipais (as empresas privadas non poden permitirse eses luxos) non haxa calidade.
Pode habela, e moita. E a iso quería chegar hoxe despois de ver “El burlador de Sevilla”, de Tirso de Molina, no Teatro de la Comedia, en montaxe do CNTC, en versión de Borja Ortiz de Gondra. Unha función que respecta o orixinal do mercedario, ben que con algunhas libertades, xestos e énfases con dobre senso moi discutible, e a cópula que abre a montaxe, ben que camuflada detrás dun telón que medio agacha o coito.
Mais isto de erotizar ata o explícito é pan de cada día. O mesmo que vestir con roupa de hoxe o que ata non hai moito era “atrezzo” de época, para beneficio das empresas “ad hoc”, como a moi benemérita de Cornejo, especialista en traxes de época.
Ora, eu o que quero dicir é canto desfrutei desta función, dirixida por Josep María Mestres, cun impecable Raúl Prieto facendo de Don Juan, e o dúctil Pepe Viyuela revivindo a graza e a desgraza (con semellante amo, que morre sen lle pagar o que lle debe) Catalinòn. Unha función chea de colorido e intención, na que Don Juan lá que vai parar ao inferno, ao contrario que o de Zorrilla, salvado en última instancia por Doña Ines.
Aquí non hai salvación que valla, sementando as bases dos conquistadores homónimos que virán despois, os de Moliere ou Mozart, por exemplo. O de Zorrilla, tan debedor o pucelano do de Tirso, ten ese minutiño de arrepentimento, O de Tirso de Molina, “largo me o fiáis”, non. E máis nada. E máis todo, nesta montaxe tan cinematográfica, tan chea de cores e sons. Tan desfrutable.
