Volve o curso (escolar, literario, teatral, etc.) e con el, para quen amamos o cinema, algunhas películas que piden vista e visita.
Unha delas, máis que polo tema (que tamén, admitamos que Paesa e Roldán son dous diaños familiares da meirande consideración) por quen está detrás dela. Falo, naturalmente, de “El hombre de las mil caras”, dirixida polo director que tantas alegrías nos dera con “La isla mínima”, Javier Rodríguez, e interpretada por Eduard Fernández, no papel de Paesa, Jose Coronado, que fai de piloto, amigo –e cómplice- paesano e Carlos Santos, na pantalla Luis Roldán. Supoño que este se foi ver a película ficaría apampado e, se cadra, tristeiro, por máis que o nachiño este teña un aquel de paquidermo. Así e todo semella un individuo patético, que inspira ningunha simpatía. En cambio Paesa, se cadra porque vén do mundo turbo dos espións, en España máis que xordidos do frío aparecidos dun conto ou chiste de Mortadelo e Filemón (ou tal se deduce desta película) ten o seu aquel.
Sen dúbida porque quen rouba a un ladrón, xa se sabe, e Paco (sic) Paesa liscou con todos os cartos roldanianos, incluídos os que este portaba no maletín do que non se desfacía e semellaba ser o seu salvoconducto. A segunda muller de Roldán, galega, se non estou nun erro, aparece no filme revestida con beleza por parte de Marta Etura, unha actriz ben sexi. E iso supoño que lle servirá para compensar o triste papel de comparsa que a levou o emparellarse cun malandro de opereta, como o exdirector da Garda Civil, quen estivera piques de ser ministro do Interior, que así estaban as cousas no noso país daquela. Ben pintado con pincel fino, nada de brocha gorda, por parte de Alberto Gutiérrez, un señor que domina a técnica do “thriller” e, xa que logo, sabe criar atmósferas. Quero dicir, de paso, que non estamos diante dunha “biopic” nin cousa semellante, senón dunha película que se sirve da historia e fai dela un medio non unha fin, de maneira que resulta un producto ben opíparo e, valla a familiariade, resultón. Unha película sobranceira, que faría rir, e moito, se non dese que pensar (máis aínda). Uns pensamentos nada risoños, senón tristeiros. Como a cara do señor Belloch, outro que tampouco vai rir co filme.
