Módena-Roma

O de que os libros que “funcionan” son ou ben os de autores moi nominados ou os máis vertixinosos

O protagonista desta novela de Ugo Cornia vai de Módena a Roma, novo, enguedellado nunha chea de traballos anódinos, enleado en amores rutinarios, convencido de que os praceres solitarios onde máis prestan é na casa propia, para seguir na súa vida nada asilveirada. E é que aquí nada acontece.
Aquí nunca pasa nada, como na película aquela de Bardem. ¿El logo que interese pode ter unha historia sen historia nin historias? Eis a cousa; que a habelencia de Cornia, ben traducido para o caso por Julio Carrobles, fai que nada sexa tido, e que sigamos a non-historia deste suxeito co mesmo interese co que andaríamos detrás dun libro frenético. Ou, se cadra, non.

Que a vida xa vai, ela mesma, a fume de carozo, e por iso agradecemos a presencia dun nachiño que máis que como Tarantino escribe ao xeito de Woody Allen, cando esmiuza lentamente os seus elementos, tal como se Bergman tivese parado por un momento en Brooklyn. Ou sexa, que Módena é como Roma, pero sen metro, e Roma como Módena pero sen vinagre balsámico. E tampouco é que o devir do suxeito en cuestión teña nada de vinagre, mais de viño de crianza, lenta, lentísima, cal as súas reflexións sobre o absurdo de vivir que se fai lóxica ilóxica, pero -xa se dixo- moito máis perto de Woody Allen que de Franz Kafka. De maneira que Ugo Cornia flúe, o seu estilo, digo, como un río sosegado. Como un río divertido que ten de poético o xusto, como para que a épica non se espante diante da lira deste Nerón sen enrabexar que non lle prende lume a Roma, porque Roma xa está ardendo pola súa conta. Ugo Cornia, editado en España por unha editora pequena pero esmeradísima, foíselle das mans a Anagrama, Alfaguara, etc., por un malentendido, supoño.

O de que os libros que “funcionan” son ou ben os de autores moi nominados ou os máis vertixinosos. Desta maneira Ugo Cornia fica nunha terra de ninguén, que fai que os máis precavidos en termos literarios apostemos por el. Desde a seguridade lectora que nos inspira. Que ten que ver co sosego máis que co confort. O de saber que non chega máis lonxe o que vai máis de presa. E nalgures seguen a estar Aquiles e máis a tartaruga aquela para non nos deixar mentir. Eu, de momento, xuro polo meu honor crítico que disfrutei moitísimo en Roma. Con Roma.

Te puede interesar