Cervantes quixo ser poeta (¿quen non?) antes que ningunha outra cousa.
Apenas pasou de rimador con algún que outro acerto categórico, así o soneto ao túmulo sevillano de Felipe II. Anceiou ter tamén o éxito como dramaturgo (e os cartos) que Lope de Vega acadaba. Tanpouco lle foron moi propicios os fados. E con todo deixou detrás súa algunha función “longa” de interese, á parte –desde logo- os entremeses nos que si demostrou gran talento. Así e todo o teatro de Cervantes admite, a día de hoxe, postas en escena. Sempre e cando caia en mans de bos adaptadores e directores con alto concepto da escenografía.
O que acontece coa Numancia (en puridade El cerco de Numancia) que veño de ver no Teatro Español, da Plaza de Santa Ana madrileña, con Lorca estatuario sempre a piques de ceibar unha pomba. E ocorre que esta Numancia foi adaptada por Luis Alberto de Cuenca e Alicia Mariño, que non soamente reduciron a súa lonxitude a noventa minutos (polo demais, tensísimos, non nos enganemos, falamos dun cerco moi duro e o que isto implica) senón que alixeiraron as partes máis mestas dunha obra de quen nin era dramaturgo “strictu sensu” nin poeta.
O texto cervantino, agora enfatizado con acentos no que poida ter de extrapolación á España/ Europa de hoxe, con reixas e balados para defenderse da “invasión” exterior, segue a ser o que era mais mostrando unha actualidade á que non deben ser alleos os clásicos. A montaxe de Pérez de la Fuente, en fin, empurra das luces e sombras daquela traxedia, unha xente (os pelendóns) a defender épicamente un terreo durísimo, batido polos ventos e as friaxes sorianas, argumentando con expresividade naturalista que o teatro é imaxe sobre palabra (escrita e falada).
Apoiado, para o caso, por unha actriz ductilísima, como Beatriz Argüello e un actor polifacético que se chama Alberto Velasco, Así as cousas esta Numancia (soldados romanos anacrónicos, que ben poderían ser nazis ou choio semellante) resulta máis que impactante. Un estalo, un estoupido, na noite madrileña nun maio sorprendente chuviñento. E, ¿alguén no se decatou aínda?, tan cervantino como este 2016, catrocentos anos dun autor polo demais tan vivo. Tan teimosa, numantinamente, vivo. Como esta Numancia.
