CON TEXTO

Pequeno grande libro

Carmelo_result

Carmelo González escribe versos tan direitiños como un dos seus mestres, Becquer. Versos que falan de amor e desamor

Que as apariencias enganan é cousa sabida. Que debaixo dunha mala capa pode haber un bo bebedor é vello como o mundo. Cal o mundo cervantino, dobremente galego Don Miguel, por Cervantes, por Saavedra. Quero dicir que hai días que me ergo con apetencias de Dante, Shakespeare, Saint John-Perse  ou T. S. Eliot (non dos seus émulos, certamente, pesados como unha balea varada); para outros escollo pratos máis lixeiriños ou leviáns. Dixestivos en todo caso, e reconfortantes para o corpo e máis o espírito. Daquela, cando atopo unha destas “delicatessen”, cando bato cun poeta nada pedante, mais dotado dunha música sinxela que me entra faciliño, dun xeito doado, e que -ademáis- se me fai nutritiva (porque é auténtica, intelixente e enxeñosa), daquela non podo senón ceibar un aturuxo ben fero e fachendoso, expresando ledicia e confort. Acontéceme isto co último libro de Carmelo González, un poeta que de puro non tentar descubrir a pólvora (ou as fontes do Nilo), bate con elas a base de remexer, con culler de pau; para segundo que cousas as mellores.

Carmelo, madrileño de 1969, escribe versos tan direitiños como un dos seus mestres, Bécquer (a quen homenaxea na foto da lapela). Versos que falan de amor e desamor, versos que poden ir dunha sóa liña ao corsé restrinxido das catorce do soneto “comme il faut”.

A partir de semellantes premisas, tamén con retranca, retranca tenra, mol, suave en todo caso, González sube ao ceo lírico e con el nós, eu, ao menos, convencidos de que para transmitir emoción non é precisa a conmoción. E cando si esta pode vir acompañada aa levidade. Mais a que sabe levedar o poema. De maneira que este resulte sabedor e –aínda- sabido. Porque detrás destes versos, cultísimos baixo dunha tona de si pero non, hai moita sabedoría, moitas lecturas poéticas, mais desas que deixan ese pouso que se percibe en xente como Dylan. A quen eu (disimulade pola autocita) teño alcumado como Bob “Esponxa”. E non, precisamente, polo esponxado ou esponxoso. Algo así Carmelo González do que xa me estou declarando parcial ou seareiro. Probade a lelo. Nesta edición manexable dunha editora tan “indie” como respectable. Lastura, algo así como cuncha na ligua checa, de Lidia Lopez Miguel.

Te puede interesar