Domingo Villar (Vigo, 1971) regresa cunha novela negra ambientada na ría de Vigo, unha nova entrega da serie que inaugurou en 2006 da man de Galaxia con “Ollos de auga” e que está protagonizada polo inesquecible inspector Leo Caldas.
Antes de Domingo Villar, e o seu éxito alén das nosas fronteiras coas narracións protagonizadas polo policía Leo Caldas, estivera (dentro da novela de deducción, que para ser novela negra boto en falla, sexo, alcohol e, xa postos, un chisquiño máis de asfalto; triada fundamental no xénero) Crime en Compostela, de Carlos Reigosa. Houbera máis, desde logo, no que no seu momento, como adoita pasar con todas as modas, tivera un aquel de praga, mais a novela de Reigosa fora todo un “best-seller”. O que lle viñera moi ben a unha literatura como a nosa, un chisco desnutrida de máis (por desganada). Mais Domingo Villar viñera revitalizar o choio con novelas como Ollos de auga e A praia dos afogados. Novelas non soamente vendidas, e moi ben, aquí e acolá, senón alén de acolá, traducidas a idiomas e ámbitos ben alonxados do que nos é propio. Mellor para todos. E, sobre todo, para o seu autor.
Quen volve agora cunha novela longa, longa (cáseque oitocentas páxinas). O que tampouco é moito, tratándose dunha historia sinxela, a dunha desaparecida (en Tirán, no Morrazo), con vértices en Vigo e Portugal para que Leo Caldas vaia desenguellando os fíos dunha madexa certamente enguedellada. Cun pai, o da moza, cirurxán, enrabexado porque non lle dean atopado a filla, un inglés máis inteersado nas focas de Blakeney Point (Norfolk) que noutros fedellos, un mendiño, Napoléón, pedante de máis como para adornar as súas peroratas cunhas citas en latín tan ben construidas que meten medo, e unha Escola de Artes e Oficios (con taller de lutería antiga incorporado) con fornos moi sospeitosos. Á parte un rapaz moi perxudicado, mentalmente, mais cunhas habelencias para o debuxo que han ser importantes para a indagación. O resultado (lóxicamente non esfolarei o remate, facendo o que se chama, erradamente, “spoiler”): un libro estimulante. Que lin en catro sesións e que me veu de perilla para desengraxar leituras máis arduas. Por certo, este libro sae cunha tirada de dez mil exemplares (quintuplicados na versión española, e a piques de saír traduccións a outras linguas) o que non fai senón favorecer a literatura galega, tan pouco nutritiva de ventas (non así de títulos publicados, outro cantar, claro).
