LA REVISTA

A voltas con Lou Reed

Lou Reed veu a España unhas cantas veces, A máis épica a Madrid, ao estadio Román Valero do Moscardó, o mítico “Mojca”

Un dos escritores españois do momento que máis me chaman a atención é Manuel Vilas, poeta nun principio (xénero como sabemos de non doada clasificación), mais moitas outras cousas despois. O que o mudan nun todoterreo ou, se se quere, nun “panzer”, deses que non cían xamais, así o campo de batalla estea moi minado. Do autor de El hundimiento, libro de poesía editado por Visor, últimamente nos “hit-parades” da meirande fiabilidade, andiven lendo estes días un libro espléndido, “Premio Llanes de Viajes”, que recolle as voltas (e aínda reviravoltas) de Lou Reed por España.

wildsideespanaSeguido moi de perto por un “fan” de Barbastro, o dato, supoño relevante, poisque esta vila aragonesa, sede episcopal, tiña cando Vilas era un cativo tan só unha tenda de discos, nada surtida. De xeito que as fuxidas cara a adiante do rapaz aquel namorado de Lou Reed eran a Lleida ou a Barcelona (aquí faría por primeira vez o amor, un dicir, en plan monaguillo de Barbastro).

Lou Reed veu a España unhas cantas veces, A máis épica a Madrid, ao estadio Román Valero do Moscardó, o mítico “Mojca”, e a cousa acabara en desfeita co instrumental do grupo de Reed esnaquizado polos espectadores defraudados polo que interpreteran como unha actuación breve de máis para os prezos (altos) da entrada. Aí non estivera o Vilas (eu, si, e aínda levei algún mocazo das forzas de orde, na boca do metro).

E é que este libro non é unha crónica puntual dos concertos españois de Lou Reed. Ás veces, si, e o que conta é a intrahistoria de quen os describe. Outras, a cousa vai de lonxe. Cal a presencia do cantautor americano, mesmo con diálogos e monólogos. Ou sexa que o Manuel Vilas, e non cabería agardar outra cousa del, lócese neste libro que gañou un premio de libros relativo a viaxes, Nomenclatura eu na que poden entrar mil cousas. Como nas novelas.

E en tal clave mesmo podería lerse libro tan chamativo e refrescante. Eu lino dun tirón, atraguido pola súa escrita, nidia, limpa mais igualmente curmá do “dirty realism”. Á parte esta é unha crónica dunha España que non deixaba de ter aínda a cor gris de asa de mosca atribuible ao franquismo. Estabamos xa nos oitenta e a modernidade seguía tendo un aquel de utopía. Cal as cancións de Lou Reed, látima fora.

Te puede interesar