Unha forte nevarada retivo a un grupo de ourensán no aeroporto de Estambul durant tres días, convertindo a ledicia pola volta a casa e as experiencias vividas na cidade intercontinental nun interminbale pesadelo
As marabillas artísticas e naturais así como as delicias culinarias da impoñente cidade intercontinental, descubertas nunha viaxe magnificamente organizada pola axencia Atlas de Ourense, á fronte da que está Gemma F. Barrera, alta calidade humana e profesional, fican eclipsadas pola peripecia vivida a partir da cancelación do voo de retorno por mor dunha forte nevarada.
Apenas uns poucos minutos separan unha volta gozosa e pracenteira dun pesadelo de lume de tres días sen fin. Após termos embarcado con bastante demora, mándannos baixar do avión e tráennos de baile por varias salas de espera durante horas. O anuncio da cancelación definitiva da saída desata a sucesión de desatinos nunha atmosfera caótica e desacougante que congrega milleiros de afectados nun espazo reducido, ao seren anulados os cartóns de embarque.
Tensión e ansiedade empurran as persoas, talmente ovellas asustadas nun cortello, contra o mostrador semicircular ao que se hai que dirixir par realizar os trámites necesarios e remediar a situación. Logo de tres horas de berros e mesmo de desafíos cargados de violencia na disputa por un mellor posto para ser atendido antes, toda a xestión que alí se fai é a fotocopia limpa dunha páxina do pasaporte.
A seguir, encamíñannos ao control de documentos, onde comproban a nosa identidade e recollen as “valiosas” fotocopias, que os funcionarios habían de mandar ao pouco directamente á caixa do lixo.
Imos parar a unha nova concentración de millares de viaxeiros, vítimas da incerteza e da desesperación, que procuran a dependencia das Liñas Aéreas Turcas na que teñen de nos proporcionar un hotel para pasar a noite e outro billete para o retorno.
Un operario do aeroporto sinálanos unha ringleira quilométrica que nos ha de levar á oficina onde sermos atendidos. Máis de seis horas de fatigosa e impaciente espera, moitos porfiando por adiantar postos ou gañar uns centímetros e perturbando a calma, sempre de pé, sen xantar nin cear, só uns secos bocadillos de pan e uns grolos de auga, para conseguirmos chegar a dous metros do mostrador á altura da medianoite, ao límite do desfalecemento, e contemplarmos con ollos incrédulos como os traballadores pechan a dependencia e abandonan o lugar dicindo que non dispoñen de máis prazas de hospedaxe.
puños contra os vidros
A ira ceiba voces e ollares, fai bater puños contra os vidros e as paredes. Entre os miles de damnificados, parellas con nenos de meses e persoas de idade avanzada, atrapadas naquela xigantesca gaiola durante todo o día, ignoradas polos responsábeis da compañía aeronáutica, desatendidas e abandonadas á sorte do azar. Un mundo de xente exhausta vese forzada a pasar a noite naquel enorme espazo sen alma, inhóspito, procurando acomodo en calquera sitio baleiro, nos bancos ou no chan.
Outros viaxeiros fannos saber que é preciso facer unha nova cola, longa tamén como a cobra da fame, noutra sala do aeroporto, para tirarmos os billetes de volta. Algúns compoñentes da expedición diríxense cara alí e obteñen os billetes despois de agardaren durante cinco horas. Os demais instálanse diante da oficina da compañía para a xestión do hotel co fin de gardar a vez para o momento de apertura desta ao día seguinte. A noite faise expresión de resistencia pacífica, de defensa dos dereitos como pasaxeiros, de afirmación da dignidade humana, comportamento modélico dos máis novos da expedición, manifestacións mutuas de alento e xenerosidade, sometidos a un asedio crecente de voces, de ollares irados, de falsas ofertas, de burlas rastreiras, de ameazas indignas e mesmo de intentos de agresión física. Resistentes, firmes na determinación, sen pecharmos ollo, sen baixarmos a cabeza, afianzados na razón, na fatiga extrema.
No entanto, vémonos privados de mudas, de medicamentos, de útiles de aseo persoal, ao non podermos recuperar as maletas, que seica están en tránsito fantasmagórico nos sotos do edificio.
Á vista da deriva que collen os acontecementos, acórdase pedirlle á responsábel da axencia de viaxes, Gemma F. Barreda, coa que o grupo mantén contacto telefónico constante, que xestione un hotel e un medio de transporte na cidade ao termos que permanecer alí até o sábado, día 21 de febreiro.
Ao longo da mañá, Gemma, logo de innúmeras chamadas e en comunicación coa empresa turística Sendas Madrid, non cesa no seu empeño de nos amparar. Por fin, anuncio de que nos agarda un autobús que nos vai trasladar ao hotel onde imos ser hospedados e tres guías da compañía turística que van realizar as xestións precisas.
sin noticias do consulado
Na eterna espera, fura no interior unha pregunta perturbadora: a que se dedican as persoas que traballan no consulado e na embaixada de España? Temos constancia de que son coñecedores da nosa situación por llelo teren comunicado desde a empresa turística. Aínda estamos esperando hoxe que un representante do consulado se poña en contacto connosco para nos dar unha esplicación. A sensación de perda e desamparo resulta nalgúns momentos case insoportábel.
Durante aquelas trinta e dúas horas de permanencia no aeroporto, pesadas e lentas como días de inverno, non hai unha persoa que se dirixa a nós para nos dicir unha palabra en español. As dificultades de comunicación son leña seca na fogueira da desesperanza.
Tampouco chegamos a ver ningún grupo de alemáns, franceses, ingleses, etc. que estean a pasar pola situación tan calamitosa e inhumana que estamos a vivir nós. Seguramente isto non sexa azaroso nin casual. Somos cidadáns dun país pequeno que se desentende de nós. Que vergoña e que mágoa! Por momentos, colle corpo a sensación de non estar en ningún lugar, de non ser, de non existir.
Mentres as guías retornan ao aeroporto para faceren as últimas xestións –“10 ou 20 minutos”!, segundo nos din- , imos subindo ao autobús, entre efusivas manifestacións de ledicia. A demora prolóngase unha, dúas horas! O autobús comeza a dar voltas arredor das instalacións aeroportuarias. Pasan as horas e ninguén nos dá unha explicación (o chofer non fala máis ca turco). De cando en cando, detense durante uns minutos ou mesmo unha hora, sen que se nos ofreza comida nin bebida. A fatiga faise esgotamento e a desconfianza e o temor acrecentan a ansiedade. Ao cabo de seis horas de danza e incerteza, con varios períodos de estacionamento no campo abandonados polo condutor, preséntase unha guía para nos anunciar que finalmente a compañía aérea accede a se facer cargo de nós e que nos ten reservado un hotel nos arrabaldes da parte asiática da cidade. Para o traslado, temos de pasar para dous microbuses da compañía aérea. Despois de hora e media de traxecto extenuante, na recepción do hotel indícannos que non teñen cuartos libres, que ninguén fixera ningunha reserva para nós.
Ao veren as caras de frustración, case derrota, daquelas 42 persoas desesperadas que soñan cun prato quente, cunha ducha e cunha cama onde descansar, procúrannos outro hotel, a media hora de distancia. Imaxinan o nome do estabelecemento ao que somos conducidos? Hotel “Titanic”!. Non lles é ningunha brincadeira! Paradoxalmente, resulta a nosa salvación daquel inferno de friaxe. Desde o primeiro instante até o último, todos os empregados do hotel compórtanse con exquisita cortesía. Co repouso, chega o acougo, a serenidade, a calma. A conversa, a palabra, a mellor terapia.
Na viaxe de retorno, ben vía Madrid, ben vía Bilbao, o pensamento remoe a denuncia de maltrato e humillación recibido por parte dos empregados do aeroporto das Liñas Aéreas Turcas, así como a condena da inoperancia e do desleixo das autoridades e funcionarios dos organismos públicos exteriores do goberno español. Uns e outros carecen da categoría humana necesaria para atender persoas que se achan nunha situación de emerxencia.
A nosa máis sentida gratitude e consideración para Gemma F. Barrera, a única persoa que soubo estar á altura das circunstancias, cómplice nas emocións sentidas, cunha dedicación infatigábel na procura de solucións, que nos transmitiu en todo momento o alento necesario para nos manter en pé, unidos e solidarios, sen perdermos a compostura nin a dignidade. O noso afecto tamén para cantos nos fixeron chegar palabras de ánimo e de simpatía.
A vida é un romance sorprendente!
