CORO

La familia coral del Campus

<p></p>
photo_camera De izquierda a derecha, Lidia Rivero, Xabier Álvarez y Aarón Abalo.

"Una pequeña familia". Así definen Lidia Rivero y Aarón Abalo el coro del Campus de Ourense. Ofrecerán el 1 de junio un concierto solidario en el Auditorio junto a la Coral De Ruada, Capela Madrigalista y Coral do Liceo.

LLidia Rivero y Aarón Abalo son dos de los más de 40 coralistas del coro del Campus de Ourense. "Somos una pequeña familia en la que contamos nuestras penas y alegrías", destacó Lidia. Es catalana pero se mudó a Ourense para estudiar Educación Social. Al enterarse de que en el Campus había un coro "no dudé en contactar. Aquí estaba sola y me ayudó mucho en los primeros años", añadió. Se inició en el mundo del coro a los cinco años pero fue por obligación. "Los logopedas les aconsejaron a mis padres que me apuntasen a un coro porque vocalizaba mal", explicó. Sin embargo, pronto se convirtió en su pasión. Una afición que comparte con Aarón Abalo, de 19 años. Tras un proceso "traumático" de cambio de voz, hoy en un gran tenor que destaca la libertad que tienen en los ensayos. "El director siempre admite opiniones y quejas. Esto nos une".

Ellos dos son un ejemplo de esta familia coral que también es solidaria. Pues, la formación actuará el próximo miércoles en el Auditorio a las 20.30 junto con la Capela Madrigalista, Coral do Liceo y la Coral De Ruada con el fin de recaudar fondos para los refugiados sirios. Es una iniciativa del Vicerrectorado del Campus de Ourense.

OURENSE. 28.05.2015. JAVIER ALVAREZ, DIRECTOR DEL CORO UNIVERSITARIO. FOTO: MIGUEL ANGELXabier Álvarez, director del Coro Universitario: “Gustaríame facer algo para os presos; son os que máis coroterapia necesitan"

Como naceu o coro universitario Schola Cantorum?

Foi unha proposta que lle fixera ao vicerrector e a fórmula que se adoptara naquel momento, no 2005, foi a dun obradoiro de canto, que era cuatrimestral. Vimos que aquelo tiña continuidade e convertiuse nun coro estable no 2009. Era unha experincia única porque a Universidade de Vigo xa tiña o seu coro e para os actos académicos de Ourense viña o coro de Vigo. Isto provocou ao principio reticencias pero nós insistimos e conseguimos que nos chamasen para as graduacións. 

O seu repertorio inclúe música pop aínda que non é o máis habitual...

Eu son de formación clásica pero o contacto cos coralistas, sobre todo co sector máis xuvenil, foime levando a acercarme aos seus gustos e música. Fun evolucionando eu tamén hacia a música máis pop a nivel coral. Sei que non é o habitual pero vexo que tanto o coro como o público agradece que no repertorio haxa cancións coñecidas cas que poder moverse.

Quen pode formar parte do coro?

Somos un coro universitario formado básicamente por persoas vinculadas á Universidade; é dicir, alumnos, profesorado e persoal auxiliar. Ademáis, temos un sector de posgraduados que cada vez é máis numeroso. Non obstante, cada vez se abre máis á cidade, á xente que sin ter vínculo ca Universidade, lle gusta o noso estilo e solicita participar no coro. Para facernos unha idea, os coralistas máis novos teñen dende os 16 e 17 anos ata os 70 do director. 

A outras formacións preocúpalle o relevo xeneracional...

A nós tamén. No noso caso é continuo. A movilidade de persoal é unha das características do coro. Hai xente que está un ou dous anos e logo se marcha ou so está mentres está estudando. É como estar empezando continuamente pero isto tamén é enriquecedor. Dóeme cada vez que se vai alguén. Tódolos anos paso o síndrome do neno vacío pero téñoo xa asumido. No nobstante, hai un grupo sólido, que é o que lle da continuidade. Por iso dicimos que somos un coro interaxeneracional onde se combina un sector xuvenil, cada vez máis amplio, con profesionais e profesores xubilados. A nivel de voces é interesante esta conxunción. Buscar o equilibrio de todos eses timbres faime suar (ríese) pero isto dalle o son típico do noso coro. 

Como é o día a día do coro?

Ensaiamos dous días á semana, luns e xoves, na aula de música do Edificio de Facultades. Primeiro temos unha parte de traballo vocal e logo o ensaio propiamente dito do repertorio. Hai un gran ambiente entre nós. É un coro moi acolledor ou polo menos é o que eu pretendo. De feito, nunha ocasión definíronos como o "happy choir". Disfruto moito nos ensaios e gústame que os coralistas vivan tamén con intensidade tanto o canto como a escoita. 

Algunha experiencia que lle tocara a fibra sensible?

Coincidindo ca Virxe da Mercé, a patroa dos presos, actuamos no cárcere de Pereiro. Intepretamos "Un beso y una flor" de Nino Bravo e unha reclusa subiuse a cantar con nós. Para min é unha experiencia imborrable. Eu sempre digo que o coro é coroterapia e quen máis terapia necesita que os presos? Se a miña saúde mo permite gustaría crear un coro para estes presos. Eu só non o podo facer, necesito músicos que me acompañen e apoio. n  

Te puede interesar