CRÓNICA

Jesús Conde, “el manitas" de las calles de A Ponte

Poda los árboles, retira chicles de los viales y hasta transformó un alcorque de la calle Arenteiro en un vergel

Asus 73 años, Jesús Conde Araújo nunca sale de su casa, situada en la calle río Arenteiro, sin su alicate y destornillador, herramientas que utiliza para adecentar las calles del barrio de A Ponte. "Cun ferriño, vou sacando as gomas de mascar que están pegadas nas beirarrúas. A xente ten que ser máis limpa", indica. Jubilado desde 2008, este vecino ha transformado en las últimas semanas el alcorque de su calle en un pequeño vergel. "Hai flores de tódolos tipos, dende rosas ata caraveis. Agora vou plantar unhas margaridas". También se encargó de traer las piedras que rodean al pequeño jardín, "ao lombo dende O Tinteiro. A grande tróuxena nunha carretilla dunha zona de eucaliptos que hai detrás da gasolineira Velasco". En el barrio, dice, ya le conocen como 'Jesús, el manitas y el alegre'. "E que eu sempre estou rindo", matiza.
 

"Cun ferriño, vou sacando as gomas de mascar pegadas nas beirarrúas. Gústame facer ben aos demais"

Pero su compromiso con el medio ambiente va más allá. "Podei as árbores da rúa Río Arenteiro. Fíxenno entre as tres e as catro da madrugada para que ninguén me vise e non me rifaran". Cuando le preguntan porqué lo hace, lo tiene claro: "Para facer ben aos demais. Onde vive un amigo, alí estou eu e sempre de forma desinteresada".  

Oriundo de A Siota, en Xunqueira de Ambía, vive desde 1985 en la capital de As Burgas "na mesma rúa e no mesmo piso". Con 18 años ya era oficial de segunda de albañil, "pero aos 26 tiven que deixar o oficio porque tiña alerxia ao cemento". Fue entonces cuando se planteó marcharse a Holanda. Una decisión que su hermana difunta, María del Carmen, intentó evitar animándole a que sacase el permiso de camión y así se pudiese quedar en la ciudad. "Saqueino á primeira e sen ir a autoescuela. De feito, teño tódolos carnés, menos o de autocar. Pero a min metéraseme na cabeza marchar e así foi". En Holanda, trabajó en la fábrica de neumáticos Vredestein desde 1969 hasta 1974. Nueve años más tarde contrajo matrimonio con su mujer, Teresa García Diz. "Casei aos 40 anos cunha mociña que aínda ía cumprir os 21. Tivemos dous fillos e agora son avó duna meniña de dous anos e medio", dice emocionado mientras saca de su billetera una fotografía de la menor.

Después de trabajar en un almacén de Dragados en Ponferrada y, en la década de los 90, de señalista en la carretera que une Carballiño y Leiro, llegó la hora de jubilarse. "Agora paso o tempo paseando e lendo".

Gústame moito escribir. Cando estudaba nos Salesianos de Allariz sacaba deces nos ditados", recuerda. "Por certo, teño un irmá cura. É o maior de todos, de 91. Está en Alxeciras. Eramos 12 irmáns, oito mulleres e catro homes. Agora vivimos 11". 

Te puede interesar