TESTEMUÑAS DA MEMORIA

Víctor Campio, o poeta que nunca fixo ruído

photo_camera O poeta Víctor Campio Pereira nunha imaxe de 2011.

Nunca fixo ruído e nunca se gabou das súas cualidades, é máis, nunca pensou en publicar

A xente debe pensar que cando leo andando non vexo un burro a tres pasos. E moitos póñenseme de diante para que choque, para que tropece. Pero non choco, claro. Nunca colisionei con nada nin con ninguén. Estou moi acostumado, moi afeito a ler andando. Pois ben, ó pouco de iniciar esta andaina das Testemuñas da Memoria andaba eu lendo (andando) polo Campus Universitario das Lagoas mentres adestraba ó baloncesto algún dos rapaces, cando alguén quixo que batese contra el, pero eu axiña notei a presenza, axiña vin unha sombra que resultou ser a do home dunha amiga que coñecera en Madrid e que levaba anos, creo, sen velo, sen velos.

Logo do correspondente saúdo faloume da reportaxe que lle fixera a Juan Carballo, o fillo da Angelita, o rapaz que ía nas pontes a Madrid e que non llo dicía a ninguén para que non o invitaran ás súas casas, xa que el tan só ía para empaparse de cultura. E de súpeto soltoume que el coñecía a un señor, a todo un personaxe digno dunha reportaxe para este espazo. Faloume del e, pasados os días, chegou a darme o seu teléfono particular. Que o chamase, que el xa lle falara de min e que seica me seguía. Quedei en facelo. Ata hoxe. E non por ganas, senón porque por unhas e outras circunstancias, non tiven a ocasión.

Non obstante, agora aproveito que hai cousa dun mes e pico ou dous, o Liceo Ourensán realizoulle unha homenaxe a Víctor Campio Pereira. Tal é o señor e o personaxe. A definición de personaxe vaille como anel ó dedo, cádralle a xeito porque foi, porque é desas persoas que deixan pegada, moita pegada. Posto que, a maiores de colaborar moi activamente nas actividades culturais da nosa cidade nos últimos anos da ditadura e na democracia, e de escribir en revistas e xornais locais (principalmente en La Región), digo que a maiores de todo iso, relacionouse, culturalmente falando, co mellorciño da nosa cidade e de toda Galicia; desde Antón Tovar a Pura Vázquez, desde Xesús Alonso Montero a Xosé Fernández Ferreiro. Tratou a Celso Emilio Ferreiro e, no servizo militar, a Rafael Sánchez Ferlosio. Imaxino ó señor Víctor Campio nos faladoiros que tiñan no restaurante Zarampallo e, sinceramente, cáusame moita envexa.

Víctor Campio Pereira naceu en Garabás, Maside, o 15 de xullo de 1928. As primeiras letras estudounas alí mesmo, na escola da súa nai. E logo xa pasou ó seminario para facer a carreira de maxisterio. Nese lugar leu, clandestinamente, a Curros Enríquez baixo a complicidade do seminarista e poeta Faustino Rey Romero. Foi por esta época cando empezou a integrarse nun grupo de escritores que colaboraban na revista Posío. Exerceu de mestre en varias aldeas da provincia, na Mancha e polo Levante. Licenciouse en filoloxía hispánica pola Complutense de Madrid e dedicouse por completo ó profesorado, primeiro nun instituto de Madrid e, logo, no das Lagoas de Ourense. No 2010 nomeárono membro da Real Academia Galega.

Publicou unha novela (inspirada no servizo militar que fixo en Marrocos, de cando este país aínda pertencía a España), “Baixo o sol do Magreb”, pero o seu forte era a poesía e máis en concreto, os sonetos. O titulado “Se chego no solpor” é todo un portento antolóxico da nosa literatura. A gran pena é que nunca fixo ruído e nunca se gabou das súas cualidades, é máis, nunca pensou en publicar. Emporiso, confío que, cando algún ano se lle dedique o Día das Letras Galegas (que se lle dedicará), os ilustrados e a xente relacionada coa literatura, preguntaranse unha e outra vez por que este grande autor non tivo, ata agora, o recoñecemento que se merece.

Víctor Campio confésase un poeta de circunstancias, non de oficio. “Escribín sempre ó meu aire e son un home máis ben solitario”. É fiel á poesía clásica porque se formou nela, pero tamén lle interesa a métrica libre. Desconfía un pouco das correntes literarias, dos xuízos estéticos e da tentativa ó poder; “todo poeta debe ser un revolucionario e estar en contra do poder, porque o poder é a antítese da poesía”. (Agora entendo por que son eu un revolucionario. Porque durante un tempo tamén escribín moita poesía. Mala, pero poesía). “Haberá poesía comprometida mentres haxa uns pais que lle queiran dar unha miga de pan a un neno e non teñan con que”. Por isto non entende moi ben que, hoxe en día, e tal como está o mundo, non haxa máis poesía comprometida. Todo un pensamento dun señor sinxelo, discreto e modesto, como o definiu Xesús Alonso Montero.

Te puede interesar