Sempre contigo, Rosalía. No fervor e na esperanza. No delirio de amor e na paixón á Terra, na certeza de saber que nacer en Galicia é escoller o lugar máis fermoso e atinar co falar máis etérico. Que beber desta auga é unxirse por sempre de maxia e misterio.
Sempre por ti, Rosalía, topeneando entre fadas e versos, entre musas que son mulleres bravas cunha espada na man e no peito un anxo de lume. Sempre co teu sentir doce e rotundo, verdadeiro, potente, inspirador retratando sen filtro dores e inxustizas, que aínda nos firen e acusan. Sempre co teu Sar no meu Sil, co teu Padrón na miña Moura, co teu cravo no corazón da entraña poética que ha saber mudar a folla-ou a pluma- á luz da sabia primavera.
Sempre en ti, Rosalía, mamando a língua nai que nos arroulou e que coma un leite enfeitizado, nos procura o mesmo alento, o mesmo amparo, o mesmo percibir, o mesmo rezo.
Escoita, un ano máis, a cantiga do teu pobo, entregándoche a solenme rosa inmortal coroada de brétema e silencio. Vai por ti, Rosalía.
