Generosa Leiro Mosquera, Generosita, acaba de deixarnos este 21 de xaneiro, despois dunha longa e xenerosa traxectoria, profesional e humana. A súa partida non significa, porén, unha despedida aos recordos nin un adeus á súa memoria, en particular para todas as persoas para quen ela significou algo especial na súa vida, caso da súa familia, dos seus amigos -entre os que me inclúo- e de tantas xeracións de alumnos que se formaron baixo a súa íntegra e pragmática pedagoxía. Por iso, esta mestra excepcional, de tan grande humanidade e de trato tan exquisito, seguirá connosco toda a vida, porque din que ninguén morre mentres alguén o lembre e mentres permaneza intacto o seu recordo na memoria de quen o coñeceron. Quedan nos recantos da miña memoria moitas anécdotas, indescritibles vivencias e entrañables lembranzas que agora evoco xa con delatable nostalxia. Durante as últimas festas navideñas, felicitámonos telefonicamente a despedida de ano e pedimos saúde e felicidade no aninovo co desexo de poder seguir facéndoo nos vindeiros anos, aínda que iso xa non será posible. En menos de catro meses eu perdín dous referentes na miña formación: Jesús Mosterín, meu profesor de Lóxica e Filosofía da ciencia, na universidade de Barcelona -gran amigo- e Generosita, a miña profesora de ingreso en bacharelato -de aprecio e agarimo mutuo indelebles.
Generosita naceu na parroquia de San Martiño de Lamas, no barrio de Santrós, unha “parroquia levítica”, título dun pequeno libro sobre a nosa parroquia, escrito polo seu tío materno D. Agustín Mosquera, sacerdote e coronel castrense. Filla de mestres, irmá de relixiosa carmelita e sobriña e irmá de sacerdotes. O espírito levítico formaba a clave de bóveda da súa ética, inoculada con total complicidade no seu esposo, Modesto Crespo, irradiando na parroquia e na súa contorna uns valores que redundaban en beneficio de moitas persoas e que acrecentaban a simpatía, a xenerosidade e a magnanimidade deste matrimonio. Ninguén coma ela practicou as catorce obras de misericordia, as corporais e as espirituais. Desde visitar aos enfermos ata rezar polos vivos e polos defuntos, pasando por dar de comer ao que tiña fame, ensinar a quen non sabe ou dar pousada ao peregrino. E trataches de educar nelas as túas fillas e netos.
Cando coñecín pola túa filla María a chamada da parca á túa porta, sentín de socato a mofa burlona da estupidez e a chacota da continxencia humana. Pero eu estaba seguro de que a ti esa cita non te apesarou e que lle presentaches, coa túa mirada xovial, unha derradeira batalla que querías gañar, aínda que fose deixando a vida vivíndoa. Excelente lección que ao longo destes anos nos deixaches como muller que soubo gozar das cousas… pero, claro, esta clase de leccións non está nos textos.
Querida Generosita: Fúcheste sen regreso, con elegancia de espírito e máxima dignidade, impulsándonos a entrar, aos que aquí quedamos, nas xestas do recordo e nesas actitudes e valores en que nos educaches e que só se poderán lembrar para convertelas nas pequenas utopías do cotián. Co teu sorriso de fondo e cunha aperta sobre as nubes de xaneiro, nós quedamos aquí co teu recordo na memoria e no corazón. Intentaremos poñer en práctica esa lección sempre inalcanzable do mestre que está na propia vida, na propia intimidade que non se pode traspasar.
