Cartas al director

...Antes, non. 
Ahora si... ¡¡¡Non!!!

Empezo dicindo e presentándome, dende sempre, como liberal e nada anticuada, dentro dun orden. Sempre lle chamo as cousas por o seu nome. Sempre fun clara e directa.

Respecto a todos, da coor que sean. Bos, dos outros; atoupámolos en calquer posto, sitio, lugar…

Xa, si me falan de aborto… non!

Propoñíanse ou dictáranse unhas normas, pos casos extremísimos en que haberían de usarse esas prácticas.

Pero así porque si, porque eres libre, dona do teu corpo... Vamos, como que agora non hai practicamentos, pastillitas, etc... que xa menos mal, non é como tempos atrás, sen ter que matar a un ser inocente, teu fillo, que non te mandou tráelo a este mundo... Que crudeza, que asesinato tan vil!

Sodes, en verdade, con ialma, e con corazón pensádeo! canto vale un neno... o seu sorriso, o seu cariño, a sua mirada cristalina? Canto merece un fillo?

“Non podemos ser libres, si no somos capaces de someter libremente nuestra voluntad, al querer de Dios”