Non creo na política. Nin nunha nin na outra. Nin tampouco no político. Son un tipo inxenuo. Incluso ás veces son capaz de sorprenderme pola miña inxenuidade. Mais unha cousa é ser inxenuo é outra parvo. Habitamos e cohabitamos no século XXI. E de cando en vez miramos para o deixado atrás e estamos convencidos de que o noso discorrer foi e está sendo o mellor. E pode que sexa verdade. E pode incluso que nolo crea- mos. As expectativas chegan a nós como os cacahuetes lles son botados aos monos. Escouchámolos e devorámo- los encantados e felices por vivir no mellor dos mundosposibles. E mentres os cacahuetes nos seguen caendo, a porta da gaiola continúa pechada. Sendo as mesmas mans as que fan unha cousa eaoutra. Nada é o que semella ser. Incluso nin morrer dignamente nos está permitido. E se iso non é posible, non falemos xa de vivir. Es- tamos cando nos convén e cando non tamén sabemos non estar. E tamén sabemos mirar cara a outro lado cando os ollos de quen non nos convén nos buscan con ur- xencia e necesidade. Morren no mar. E nas esquinas. Morren rebentados. E queimados. Morren famélicos. E consumidos. Morren. E o noso día a día segue.E xa nin sei se de verdade somos afortunados por iso. E incluso non sei se estariamos preparados para sabelo. Aínda que o certo é que creo que iso a ninguén lle importa.
