"Vaya con la señora esa. La que acaba de entrar en el edificio. Que borde. No acaba de decirme que por qué no llevo a mear al perro a mi portal. Lo que hay que aguantar". Isto foi, palabra por palabra, o que un fillo xa metido en anos lle dixo nunha céntrica rúa de Ourense ao que seguro debía de ser seu pai. Que tamén ía turrando doutro cadelo. Ou vicevesa. E o artista das palabras, o iluminado do momento, non cabía en si de indignación.
Buscar