Foi algo raro. Non sei se por tratarse dun sábado. Ou por ser aínda moi cedo. Ou quizais por ambas cousas. Eu que sei! Estaba encetando a mañá con ese café que escacha a modorra dunha noite que para pouco serviu. Sobre a mesa, ademais dese café, o xornal urxente e necesario. Cando cheguei a unha noticia que destacaba o camiño que actualmente a nosa casa real está enfiando cara a transparencia. Subliñando o mérito dese exercicio e o que iso supón cara a cidadanía.
Esta noticia fixo que de golpe acudiran ao meu maxín o feixe de medidas e acordos que algúns partidos políticos asinan para tratar de afianzar a transparencia e para loitar contra unha corrupción que, penso eu, xa se converteu nun mal endémico e sen posibilidade de terapia posible. Foi algo raro. Insisto. Porque sen decatarme, descubrinme transportado a séculos atrás. A momentos que un pode imaxinar duros e crueis. Desapiadados e atroces. Onde os méritos se puñan enriba da mesa con sangue de por medio. Mais non. Estaba no Carballiño, tomando un café e lendo un xornal do século XXI. Un televisor emporcaba o silencio. E a xente, co seu facer, comezaba como cada día a ser esa ameaza latente de si mesma.