Canto perdemos e canto nos está a quedar no camiño?
Uns e outros tratan de xustificar por que o fixeron ou por que deixaron de facelo e neste intervalo de tempo estamos nós, como ancorados co que se nos veu enriba. Non pensamos noutra cousa que non sexa o obxectivo de recuperar o que nos quitaron, priorizando no substancial, é dicir, o económico.
Non obstante, creo que os recortes se polarizan en todos e cada un dos ámbitos dos nosos dereitos. Estamos a menoscabar dereitos que, sen ser vitais, si creo que forman parte do que debemos esixir.
Estamos tan afastados da realidade que non sabemos exactamente onde nos encontramos. Os que teñen algo, esperan mantelo, e os que non teñen nada saben o importante que é o diñeiro.
Ata non fai nada, estabamos, algúns, convencidos de que o nacionalismo era algo que se debería discutir. De feito, os partidos nacionalistas, dun ou outro signo, alcanzaban resultados electorais importantes. É máis, compoñían o terceiro ou cuarto lugar.
Hoxe, segundo as enquisas, están a perder eses lugares e, curiosamente, fano ante partidos como Podemos e Cidadáns. É dicir, interpretamos que o que nos interesa está máis alá da nosa identidade como galegos, cataláns, vascos, etc.
Eu persoalmente, creo que os partidos nacionalistas deben seguir estando onde estaban, priorizando os seus obxectivos para estar máis preto dos cidadáns e defendendo o interese económico, pero sen deixar de apostar pola identidade. Se non o fan e non o explican, estamos abocados a perder aquilo que algúns tanto amamos: a nosa lingua e cultura, en definitiva, a nosa identidade.
"Se a cultura é o mellor froito da nación, será preciso recoñecer que non hai vida nacional única onde existan diversas culturas". "A loita nobre e leal das ideas é o que asegura o progreso" (Castelao).
