Non lembro exactamente cantos anos tiña, aínda que a 12 non chegaba, diso estou seguro, cando na casa do meu querido amigo e veciño Xosé Marcelino (sobre o ano 1972, aínda en pleno franquismo), Pepe, así lle chamaba eu, era unha das persoas máis cultas e a súa casa era unha auténtica biblioteca, alí entre centos de libros, atopeime con este “A burocracia tenebrosa”, que chamou a miña atención ao instante, xa que era un libro de viñetas e, sendo un neno, era o máis normal, aínda que durante o tempo que fomos veciños puiden ler bos libros. A verdade é que a estaban as mellores viñetas que aínda hoxe en día lembro perfectamente e de coñecidos debuxantes de cómics, cada folla era unha viñeta que expresaba a situación real que, naquel momento, vivíase en España. Quizais era a única forma de expresar as ideas sen que a censura actuase como sabemos a maioría dos que nacemos durante a década dos anos 60, 70 e mesmo os 80.
A verdade é que as viñetas dese libro fixéronme espertar e con axuda do meu amigo, ao que bombardeaba constantemente con preguntas de todo o que eu non lograba comprender e que, con toda a paciencia do mundo explicábame, foi, por dicilo dalgunha xeito, o meu profesor clandestino naqueles anos, que aínda recordo vagamente mesmo izaban a bandeira española e os nenos e nenas, formaban ante a mesma cantando o himno español. Aínda había entre os profesores algún que outro falanxista e entre as profesoras algunha quedaba da antiga Sección Feminina. A min tocoume un ano, penso que foi o último no 1972/73 e a maioría do profesorado acordou nun claustro deixar estas prácticas, que ninguén botou de menos nin sequera os que en principio puxérona. Eu penso que o fixeron por medo e non porque comulgasen con esa forma de adoutrinar aos alumnos. Iso foi no hoxe chamado “Colexio Publico de Espiñeira de Aldán” no concello de Cangas do Morrazo.
E que hai un ano a Xunta de Galicia estivo a piques de pechar por falta de alumnos, triste pero certo e non é porque non haxa nenos, xa que os outros colexios públicos de Cangas funcionan perfectamente, pero aquí moita xente que di ser de esquerda e énchese a boca pedindo educación pública e de calidade, levan aos seus fillos a colexios privados e outros que piden sanidade publica xa!, están nunha mutua, sobre todo algúns cabecillas que, ocupan postos de certa relevancia en institucións públicas, aínda hai pouco máis de dous de meses, un deles operouse por Muface e non agardou nin un mes, mentres os mortais como é o meu caso, tiven que esperar case un ano para poder facelo. En fin así que, como di o refrán, predica fillo predica, que por un oido éntrame e polo outro me sae (palabras ao vento).
O que hai que facer é predicar co exemplo, pero diso...
