Estimados pais: Ó ler a vosa carta -un tanto melosa para ser redactada por un profesor universitario-, pediume o corpo botar a ollada cara atrás e instalarme mentalmente no mes de novembro de hai unha ducia de anos, diante dunha criatura de menos dun quilo de peso e case tan transparente e do tamaño dunha botella de Cocacola.
Era o fillo duns amigos, que no fondo é coma un meu sobriño, e que acababa de nacer a remolque da súa irmá, no hospital materno-infantil de Ourense.
Non sei se no grao de preocupación que lle ten acontecido agora ós vosos, pero "o noso" tamén tivo que estar case tres meses na incubadora para que aquela burbulla artificial e médica rematara o proceso evolutivo que non dera rematado o ventre da súa nai.
O seu pai é médico e, polo tanto, dende a preocupación consciente do profesional, viviu todo o proceso evolutivo cunha relatividade e unha confianza que dende o noso descoñecemento non fomos quen de vivirmos os demais, ós que aquilo nos parecía un auténtico milagre da ciencia médica de hai, como acabo de indicar, unha ducia de anos, polo que non parabamos de darmos as gracias por vivirmos neste país tan imperfecto como envexable para a inmensa maioría da humanidade.
Acabo de consultar na rede cantos nenos prematuros nacen ó cabo do ano en España e vexo que andan polos 28 mil, o que significa que ó longo destes doce anos teñen nacido arredor de 336 mil nenos e nenas en tódolos hospitais públicos e privados que se reparten polo país.
Nenos e nenas que, coma os nosos, coma os vosos, son uns auténticos privilexiados por veren o día no lugar onde lles tocou saír á luz. Nenos e nenas que forman parte dunha elite universal da que todos nos sentimos orgullosos, por máis que -en moitos casos- haxa grupos de xentes que -porque chove, porque non chove ou porque deixa de chover- non fan máis ca lle botar lixo por riba.
Nenos e nenas que forman parte –si- da caste. Dese mantra que tantos réditos vos deu a ámbolos dous dende as privilexiadas atalaias da universidade madrileña e dende os adormeceres na Porta do Sol, para atopárdesvos no mesmo cumio, que é onde vos atopades hoxe en día.
E digo isto porque ós pais do Marco -que así se chama o meu sobriño en adopción- e da súa irmá, e supoño que á practica totalidade dos outros máis de trescentos mil, por máis de se sentiren uns privilexiados, non recibiron a chamada dun rei nin dunha raíña que lles desexara unha boa evolución sanitaria. Tampouco deberon recibiren parabéns de ministros e ministras, secretarios e subsecretarias, deputados e deputadas, aínda que si é moi posible que, coma ós vosos, alguén -servise para algo ou non- lles rezara a algunha virxe.
En fin..., estimados pais. Supoño que logo dunha experiencia vital que remove as estructuras no alicerce da conciencia, a partir da vosa carta -un pouco melosa, repito- asumades a moción á totalidade que vos mesmos vos fixestes nela e borredes do voso diccionario a palabra caste. Só así -dáme a min- que en contraposición se vos poida incorporar a palabra coherencia.
