con texto

De man común

Quinito López Mourelle
photo_camera Quinito López Mourelle

Quinito López Mourelle e Juan Álvaro Pernía conxugan os poemas do primeiro e as ilusracións do segundo nun traballo conxunto no que todo se combina nun ritmo vertixinoso.

E presidido por esa música de jazz na que o pianista, ademais de novelista (e poeta como axiña veremos), Quinito López Mourelle é todo un “crack”. Dos primeiriños nesta Galicia irredenta, tamén no terreo da expresión musical  máis libérrima (cal o jazz é ou resulta). Si, xa sei que temos en Abe Rábade, dunha ilustre saga literaria, outro exemplo brillante de pianísimo jazzístico mais é que Quinito tamén é moito. Acontece que o país, xa o avisara Camilo José Cela, hoxe nun estraño purgatorio (¿purgando que un autor tan xenial, a que tantos lle debemos tanto?), non dá máis que para unha idea. Así e todo o que desta volta aborda o autor coruñés é un libro de poemas, cun aire surreal que mete medo (que asombra/ abraia, enténdase) para nove cantos e un epílogo. Todo isto desde a materia poética, que o libro -precedido dunha presentación ben didáctica do autor- vén acompañado das correspondentes ilutracións do pintor, ilustrador e escultor, Juan Álvaro Pernía, de maneira que estas dan pé aos poemas (en prosa) de López Mourelle (¿ou ao revés?).

Boa pregunta porque aquí todo se combina e vencella nun ritmo vertixinoso no que as maneiras eróticas dan paso a un mundo definitivamente vexetal. ¿Onde a diferencia? Aquí non de puro ensamblado que se mostra todo ata figurar un “collage” (case). En Quinito a xeada (escarcha en galego vale para fenda) é para ser tripada con botas de coiro (o que non semella mala idea). E poño este exemplo para que sirva de mostra, para que se vexa o calzado poético dun artista todoterreo que desta volta quixo unirse a un artista que igual ilustra libros infantís que traballa o mundo do comic que se adentra nos debuxos afoutados (aínda que nada máis arriscado que debuxar –certos- vestidos) como o da capa do libro, por exemplo, un sexo cun aquel de ourizo. Mais o cerne deste libro xorde na combinación López Mourelle- Pernía, que de man común  fan vibrar un piano tocado a catro mans. Cos mesma libertade coa que Quinito fai jazz.  Visión tan libérrima da vida. Tamén da música. Todo o mesmo, como o sexo-formiga do séptimo canto, onde “la miel gotea sobre el campo de la batalla”. E o que desexe saber máis penetre neste libro. Saíra moito máis libre. Como o jazz; ese asunto libérrimo. Tal cal. 

Te puede interesar