En “La isla de los conejos”, Elvira Navarro ispe os mimbres do real por medio dunha escritura sutil e chea de clarividencia, que transgrede os significados e nos entrega, a cambio, unha ferinte lucidez
Tampouco é que sexa medo exactamente, ben podería, por certo, o que nos causan os relatos de Elvira Navarro, incluidos no seu último libro. Non, o seu é esa sensación rarísima producida pola presencia (discutible esta se nos poñemos) dunha habitación pechada no último recuncho do último andar dunha casa de campo. Unha casa grande, polo demais, como grande é este libro asinado por unha das mellores autoras do panorama español.
Unha muller que, Deus sexa loado, non vai de historias resesas, requecidas, voltas a contar desde orzamentos históricos, realistas, realistas-máxicos ou con ese intimismo que alguén lles presupón ás narradoras “comme il faut”. Non, o mundo de Elvira Navarro évos outra cousa. Un espazo habitado por seres que sendo debedores de Poe, Kafka, Lovecraft ou Cortázar fan por se mover, por bulir ao chou dos desatinos, ao seu aire.
"Un libro cheo de currunchos ou entobos, tamén de animais que mutan e humanos que animalizan"
Un aire desasosegante, por suposto, no que un misántropo criador de coellos nunha illa do Guadalquivir recria unha desfeita (ollo ao oxímoro) para deixar a herba branca (e non de neve, precisamente). No que unha parella vai a Lanzarote, dentista de Arrecife polo medio, para paparse o un ao outro, mais cunha sutileza que non deixa de ser elegancia. A que Navarro, sendo o seu material delicadísimo, desprega ao longo deste libro cheo de currunchos ou entobos, tamén de animais que mutan e humanos que animalizan. Nun bestiario moi peculiar onde nada é o que parece. E no que hai unha auténtica panoplia de “friquis” a forxar un retábulo que ten moito da vida mesma. Sempre que esta admita perderse na xeografia parisina ou decida botar fins de semana nun refuxio a unha carreiriña de can de Talavera de la Reina, sen máis provisións que a perplexidade mutua, ou apamparse vendo como unha dona quere morrer do cancro que levou a seu fillo e opta por fumar, beber e comer comida lixo. Como se tal cousa.
E como se tal escribe Navarro cunha orixinalidade que moi poucos, por non dicir ningún, teñen en España neste momento. Unha orixinalidade que se nutre de espasmos, tamén dos namorados, e que sen ter que ver co medo aprende del tácticas e estratexias. Libro de lectura obrigada para quen pensé que xa o lera todo. Hai moitas cousas detrás de cada porta, pechada ou non. Si.
