Disque, nunha versión popular carente de etimolóxicas, o concepto -en singular- ven a significar equidade entre o día e a noite.
É certo que durante moito tempo -milenios, poderiamos dicir- incardinados dun xeito alterno cos solsticios, marcaron o auténtico calendario vital do ser humano, mesmo cando o ser humano non aprendera nin a contar, canto menos a rexer as súas vidas cotiáns por un calendario.
Son, como estou seguro de que vostede sabe de memoria, os catro puntos de inflexión polos que atravesa a terra no seu peregrinar elíptico e anular arredor do sol e que, polo tanto, inciden na tendencia climática que dende o principio dos tempos e ata hoxe en día controla os modos e os vivires do noso día a día.
En resumo, son os que lle dan saída e entrada ás catro estacións que Vivaldi solfeou con música celestial e que Valle Inclán transformou en sonatas literarias coas andanzas amorosas do Marques de Bradomín.
O de primavera, que é do que toca falar porque é o que estamos estreando, pasa por ser, se cadra, o que con meirande esperanza recibimos os que moramos nesta zona septentrional, logo de tres meses de escuridade cromática que nos arrastra a un mundo interior do que nos saca, a veces abruptamente, a explosión de luz e de color -en resumo, de vida- que nace a partir deste equinoccio.
Supoño eu que este tipo de pensamentos, ensarillados con outros máis profundos, tanto no campo da filosofía como no da interpretación das deidades -xa fosen estas, rústicas ou a divina providencia-, serían os que lle servirían ós vellos constructores da Capela de San Miguel de Celanova (xa fose con Froila ou co seu irmán Rosendo á fronte -que isto aínda está por definir-) de base para levar a cabo os traballos de planta da pequeniña capela da que tanto fachendeamos polo mundo adiante os celanovenses, para lograr conseguir ó fin o milagre de luz que hai agora vinte anos (concretamente, o 22 de marzo de 1997) fomos quen de comprobar empiricamente por vez primeira José Benito Reza e máis eu, despois dun complexo traballo de esculca planimétrica realizado polo propio José Benito e que logo dun paréntese de silencio logramos captar con nidieza fotográfica hai agora tres anos, momento dende o cal para moitos os menceres dos equinoccios se teñen convertido nuns días de ilusionada madruga que non sempre é quen de colmar as nosas expectativas.
Hoxe -onte para vostede- foi outro, no que nos demos cita unha ducia de celanovenses -e algún limiao- para ver alumear de novo o rosetón de luz que, co seu aliñamento, acenden as xanelas superiores da capela. Pero, novamente a climatoloxía -neste caso a néboa- nolo impediu. Se cadra, para manter, precisamente, a maxia que case once séculos despois continúa conservando intacta a pequeniña capela.
