Canso de escoitar tantas novas sobre a corrupción e as falcatruadas dun goberno que xudicializa a vida política, pero no ten cintura para afrontar os problemas pola vía do diálogo; canso de ver ós corruptos con cara de cínicos negando a evidencia, mentindo como cosacos, camiño pola nosa Auria. E aburrido de escoitar verbas que semellan arroutadas e berros nunha sociedade cada día máis narcotizada, xorda e amnésica; nunha sociedade que ás veces non distingue o grao da palla, vou polo Paseo cara a Alameda. E ó lonxe chega ate min unha música agradable, que axiña escoito nidiamente. Está moi ben interpretada e ten o volume preciso. Non molesta, máis ben todo o contrario: anima. Achégome a escoitar aquel agasallo musical. Soa o valse da Suite número 2 de Dimitri Shostakovich. E está interpretado por tres músicos que o fan con suma delicadeza e dozura. Unha muller toca a balalaika, un home o acordeón e un mozo un baixo que semella da familia do primeiro instrumento. Non sei de onde son, mais parece que poden ser persoas de países do leste ou cecais de Rusia. Sigo escoitando, e sona outro valse, desta vez Strauss, e despois outras músicas do mundo clásico que enchen de humanidade esta fermosa rúa.
E nese anaco de tempo no que estou a escoitar, véñenme ó maxín cantidade de cousas, maiormente ledas e fermosas. E fago a comparanza desta música con outras que inundan as ondas e case atosigan as nosas vidas. Músicas atrapadas polo mundo comercial e a vulgaridade, músicas que ignoran que a creación musical é, por riba de todo, un arte. Sigo escoitando e matino no modelo de vida que temos e que na maioría dos seus aspectos abandonou o concepto da beleza musical para instalarse noutros parámetros baseados exclusivamente e sobor de todo en chamar a atención e no poder do decibelio festivo.
Voume cara a Alameda deixando atrás as musicas e os músicos do paseo, e asáltame o concepto que temos do éxito e o da calidade musical. Entendo que os dous teñen que ir parellos. Logo penso en cantidade de grupos de dudosa calidade, que viven do éxito e gozan de loas por parte de moita xente, mentres unha música xenial e uns excelentes intérpretes tocan na rúa para gañar uns euros. Tocan á intemperie sen máis premio co da vontade dos cidadáns que pasan e achegan unha moeda á caixa que sempre está nun lugar visible.
Mais, como na nosa sociedade todo camiña de présa, case ninguén se decata de que esta vida, ás veces, é moi inxusta pois premia o vulgar e marxina e despreza a calidade.
En fin, collo o bus, e xa dentro, abórdanme de novo as conversas de sempre; sobre o que acontece a cotío. E escoito falar da crise, da corrupción, dos soldos e as pensións. Nada novo. Pero como camiñamos e andamos sempre a correr presos do reloxo, non temos nin un minuto para pararnos a ver esas pequenas e fermosas cousas que nos ofrece a vida. Desas pequenas, pero grandes actuacións musicais que son como agasallos de balde que pasan por Ourense. E penso: que triste é vivir da vontade facendo arte na rúa. Pero a vida é así de inxusta.
