Aínda temos demasiado tenras na memoria colectiva as imaxes da negra sombra do lume a piques de devorar esta Galicia, terra nosa, e deixala a un paso do sinistro total.
A resignación como resposta foi abrazada por moitos dos piratas que nos gobernan en Santiago ou Madrid e, convintemente edulcorada, para semellar proxecto de solución, non deixando de ser, á fin, outro fato de promesas que non valen nada.
Cheguei a esta terra dende esa outra case proscrita hoxe por hoxe, alá polos anos 80 e as máis das veces que a vella patria de Martín Códax saiu nos medios de fóra das nosas liñas imaxinarias, foi por catástrofes diversas. Vellas latas de mar que enmerdaron as nosas praias; temporais furiosos que parecen desexar romper a beleza do noso equilibrio imposible e todo o máis algún embaixador con droga no cacao soluble.
Hai, mesmo de portas adentro, quen parece disfrutar de que se nos vexa como un pobo sumiso, conformista, temeroso. Cheo de persoas nacidas e educadas para emigrar, para fuxir de nós mesmos, para laiarnos da vida a cada momento.
Por estes lares da igual que chova, que sopre o nordés ou que faga un sol de carallo. Parece que sempre teñamos un motivo para berrar “maldita sexa a miña sorte”. E así, como vítimas dun magnetismo macabro, as malas noticias xa son parte da nosa rutina. Ou eso nos queren facer crer.
Non poucos parecen recrearse nesta situación e outros, cómplices, sorrín diplomáticos para, mirando aos ollos da xente, afirmar unha e outra vez que non hai nada que facer, que é o noso destino e que ante todo manteñamos a calma, que somos herdeiros dunha cruz, dun estigma. O de ser galegos.
Visto así poidera pensarse que os constantes golpes baixos na nosa autoestima non deixan outro camiño á xente nova que quere triunfar que coller o primeiro tren ou subirse a calquera aeroliña federal e por distancia de por medio con respecto ao fogar de Breogán e iniciar así unha viaxe infinita para non estar sempre igual.
É hora de erguerse e berrar alto, qué non!; é momento xa de desterrar a idea de que somos menos ca ninguén. Xa basta de botarlle a culpa dos nosos males a unha bruxa. Non amigos, non todo é o que parece. É momento de saír do círculo de autocompaixón no que uns poucos resentidos pretenden manternos pechados dando voltas como se estiveramos nunha lavadora, presos dun pensamento circular.
É hora de mirar a través do caleidoscopio as vivas cores que definen as formas desta miña terra galega. Mudar as cousas empeza por cada un de nós. O equilibrio é posible, pero só se comezamos por autoconvencernos de que ser galegos é un orgullo e non unha lousa; de que somos uns privilexiados e non uns parias arrinconados nun canto escuro do mapa, nun noroeste estrano.
Non vale laiarse e no momento de decidir, cando se poden comezar a cambiar as cousas, facelo con ese eterno “deixa estar” e que cando Pepe se cruce coa veciña na noite das eleccións e esta lle pregunte quen gañou, a resposta sexa outra vez, “os de sempre. Non hai novidades, Carmiña”.
