Hai pouco máis dunha semana podíase ler neste xornal que moitos dos comercios da localidade de Verín, pecharon as súas portas por un día e taparon os seus escaparates. Non foi un desplome total dos negocios da vila pero si un aviso. A iniciativa foi promovida pola Asociación de Empresarios de Verín (Aever) co seu presidente José Ángel Rodicio á fronte, un traballador incansable na defensa do seu pobo e do pequeno empresario. El como outros pola provincia adiante, son auténticos quixotes en batalla permanente contra un senfín de inimigos, ben o sabe o meu amigo Julián Garriga, presidente do Centro Comercial Aberto do Carballiño.
O obxectivo da iniciativa non era outro que propiciar un apagón total das rúas da capital de Monterrei. Amosar a todo un pobo como sería o entorno no que fan a súa vida diariamente se desaparecera o comercio tradicional.
Foi un berro desesperado para concienciar á xente, sobre todo á xuventude, do imprescindible da supervivencia dun sector esencial no ADN de calquera pobo ou cidade. Un sector que é un auténtico termómetro co que medir a saúde dun lugar.
A demostración é sinxela de ver, sen a luz e a vida que aportan as tendas de toda a vida, quédannos rúas apagadas, escuras, lúgubres. Quédanos moito emprego estragado e, en definitiva, un golpe case mortal para as economías locais.
Non son eu moi de ser agoreiro pero non é complicado adiviñar o que vén despois. Peche doutros negocios coma os de hostalería, esmorecemento, perda de poboación, empeoramento das infraestruturas, desaparición de industrias, á fin, o deserto ou como moito zonas pantasmas rebautizadas co eufemismo de pobo-dormitorio. Non é un vaticinio gratuito, xa está acontecendo.
A tarefa de reverter esta deriva non é nada doada. Todos temos moito que aportar. Os comerciantes, poñerse no lugar do cliente. Entender como mudaron os hábitos de compra. Analizar friamente e sen prexuízos as razóns polas que a fuga cara ás grandes superficies é masiva. Detalles coma a falta de aparcamentos son recorrentes nas respostas. A amplitude de horarios é un factor fundamental contra o que é díficil competir. Pero aquí podemos comezar a poñer tamén deberes ás administracións que coa liberdade absoluta de horarios provocan a contratación masiva de semi-escravos. A maioría dos empregos xerados nestes monstruos son peor que precarios. Xornadas interminables, noites, fins de semana e todo por uns salarios miserentos, uns meses e que pase o seguinte. Tal vez todos deberamos pensar que, alimentando a eses monstruos, estamos condeando aos nosos fillos a vivir o seu futuro nun mundo laboral no que esa explotación estea normalizada. A administración tamén debe reducir a carga fiscal sobre os pequenos empresarios. Comezar por non sangrar aos autonómos coma se tódolos meses fosen San Martiño, sería un bo comezo.
Pola miña parte, farei todo que o estea na miña man para que no meu pobo siga alumeando a luz das tendas. Saíronme os dentes nunha delas e deixareinos polo camiño se é necesario.
E ti? Apúntaste ou prefires vivir nun lugar eternamente escuro? Só tes que darlle unha oportunidade ao comercio da túa rúa ou do teu pobo antes de ir á gran área esa da música discotequeira. Ou eso ou, cando nos demos conta, só haberá luz no iate de Amancio Ortega.
