Entre as moitas cousas que compartimos vostede, amable lector, e eu, está a de non ter entrevistado a Felipe González. E iso que eu, polo menos, estiven a punto. Ou mellor dito, algo parecido. Lembreime do caso cando vin a homenaxe ao querido Pitís, á que non puiden asistir. O caso foi o seguinte: Alá pola primavera boreal de 1987, ou sexa no mes de outubro e novembro, coincidín en Buenos Aires uns días con Pitís, o chorado e querido xornalista de La Región e unha das persoas, sen dúbida, que máis e mellor coñecía o mundo da emigración galega en Europa e América. Eu tíñalle especial aprecio por causas de orixe e simpatías remontadas a xeracións anteriores, e porque me tratou coa súa proverbial xenerosidade nuns días nos que fun cativado pola estela da súa desbordante enerxía e actividade.
Paraba el no mesmo hotel ca min, no City Hotel, ao pé da Plaza de Mayo, pois fora cubrir unha viaxe de Felipe González a Buenos Aires. Xa coincidíramos en maio, nun día que nos moveramos entre o inicio do verán e o inicio do inverno, cando eu marchara a Arxentina a dar clases, no mesmo voo en que fora Xerardo Fernández Albor e seu séquito de políticos e xornalistas enviados especiais, entre os que ía el.
Si. Naquelas xornadas outonizas, case todos os días iamos cear ao restaurante do xeneroso Pepe Fechorías, cando estaba situado na Rúa Córdoba ao catro mil. Eu xa coñecía ao restaurador, centro da farándula bonaerense, porque a súa muller, Margarita, unha encantadora guaraní de Posadas, na fronteira entre Arxentina e Paraguai, quixera saber algo máis de Galicia , os cursos eran de lingua e cultura, por si, polo home e para entender mellor o país cando viñan á Arnoia natal del. Daquela, Pepe, no cume do seu estrelato, sentaba aos convidados ao redor da súa mesa. Eran xentes da televisión -a explosiva Susana Jiménez; o presentador Sofovich; Pitti, o humorista; Ignacio Quirós, o famoso actor, e aínda, seica, algo parente meu, cando non era José Sacristán ou outros que de aquí se achegaban. Por certo que Margarita falaba en guaraní cos camareiros, parentes que traía da súa terra, como linguaxe críptica para que non entendesen os convidados.
E sempre lembrarei unha noite con Pitís, no medio daquel ambiente, no que ían caendo as botellas de Möet Chandon a medida que o reloxo comía noite. Eu tiña menos da metade de anos ca hoxe e bebía sen moita moderación, como case todos os presentes, ata que o Pepe me dixo: “Neno que isto non é auga”. O caso é que ás tres da mañá retirámonos ao hotel e Pitís ofreceume asistir canda el a unha roda de prensa e logo entrevista privada con Felipe González, pero que comezaba ás oito e media. Eu iría co seu pase, levaría a cámara de fotos e faríalles unhas tomas mentres falaban; así asistiría en directo e coñecería o presidente do Goberno de España. Cobizábame a idea, pero dábame voltas a cabeza, e supuña que axiña me daría voltas a cama e, prudente, declinei a oferta. Ao día seguinte, cando baixei almorzar coa boca pegañenta e a cabeza latendo, xa viña el da entrevista, fresco como unha leituga e contando cousas boas. Pensei que tiña tanta resistencia como don de amabilidade e don de xentes. Vaia esta minusculancia de lembranza como homenaxe persoal a Pitís, por non poder ter asistido ao acto na súa memoria. Boa xente, moi boa, desde logo.
