Opinión

Os bicos da gacela

Ás veces hai imaxes que o reconcilian a un coa realidade. Entre tanta fervenza de actualidade inmediatista, coa historia esa de dous presidentes do goberno, dous entrenadores do Real Madrid, dous da selección e tres ministros de Cultura en quince días, entre tanta cousa aparentemente desacougante, polo menos desas que fan, cando menos, enrugar o entrecello, entre todas, digo, ás veces xorden faíscas dunha humanidade que se move entre nós, noutra dimensión, como chegada doutro planeta. Si. Normalmente trátase de nenos e nenas pequenos, sen contaminar polo máis feo do mundo adulto. Eses nenos son un reservorio de humanidade para o futuro. Ás veces fan eles cousas que nos fan esbozar un tímido sorriso, se cadra tinxido dunha melancolía esvaída e tal vez pouco real porque o paraíso hai tempo que sabemos que se perdeu e que non existe. Só soñamos que existiu e mesmo soñamos que o vivimos nalgún momento.

En fin, hai un par de horas estaba dentro do meu coche. De primeiro, no semáforo de Cosaga. Agardaba disciplinado pero atento e disposto a xirar á esquerda para entrar en Samuel Eiján, en canto cambiase. Acabei facendo iso, xirar á esquerda, pero en vez de acelerado como ía, cun sorriso na cara. Cóntollo. Estaba alí, mirando máis para o boneco verde que para outra cousa, cando choutou diante do meu coche parado unha neniña de doce ou trece anos, alta, estilizada e áxil como unha gacela. Parecéseme á corciña que me saltou o outro día na estrada de Vilar de Astrés, áxil de movementos e ollos que todo o miraban. Nun par de segundos, a neniña estaba diante do buzón que hai na esquina. Ergueu a tampa da boca amarela cunha manciña e coa outra aproximou dúas cartas. Empezábaas a meter cando parou primeiro e retirounas despois. Moveu á cabeza de lado, como se estivese pensando algo, ollou fixamente os sobres durante unha fracción de segundo e deulles cadanseu bico. Despois, un novo saltiño e meteunas para dentro. Medroulle o sorriso de anxo que traía.

Unha neniña botando, ilusionada, un par de cartas! De inmediato, claro, pensei todo o mellor dela, dos seus pais, se cadra dos profesores, en fin, do mundo que a rodeaba. A ilusión da nena. A nena era ilusión. Cultivada, seguro. Agarimada. Para quen serían aquelas misivas? Para uns avós que están lonxe? Para unha amiguiña da praia ou dun campamento de verán? Para un concurso da tele? O rostro da nena era a ilusión. Quixen pensar que eran de persoa a persoa. E quixen pensar que aqueles bicos inocentes e brancos que pousaron os labios daquela neniña nos sobres, eran o desexo de darllos a aquelas persoas agarimadas na distancia pola lembranza da nena. Cando cheguei a casa, sen querer, non quixen romper a maxia. Non acendín a televisión para ver as novidades de hoxe, sen dúbida moi semellantes ás de onte. Xa eu tivera unha novidade ben bonita, en forma duns biquiños de nena e non ía permitir que aquela imaxe sinxela e inxel, ma estragasen os noticieiros apocalíticos, estrambóticos e, en calquera acaso, tan esdrúxulos coma o mundo de hoxe. Segue así, neniña. 

Te puede interesar