Otero Pedrayo repetía moitas veces nos seus discursos líricos a frase “se cadra é mellor o silencio” porque ás veces non dicir o evidente é a mellor forma de propiciar unha reflexión íntima, fonda, serena. Pero outras veces non. Hoxe, o silencio xa non nos serve perante as ondas de desesperación que nos tempos da unidade comunicativa global expulsan a millóns de habitantes das súas casas aterrorizadas de Medio Oriente e de África, sabedoras de que hai outro mundo, Occidente, onde impera a lei, a solidariedade e a paz, e onde a persoa está no centro do interese e respecto colectivo. Somos, por sorte, culturas antropocéntricas.
E iso é bo. Nin os máis inxenuos opositores internos ao noso sistema –ou réxime- deixan de apreciar as circunstancias vitais privilexiadas dos nosos países onde imos saíndo dos problemas sen sangue nin lume, e esperemos siga así. Os paraísos son sempre unha referencia mítica por comparación, e así, fronte a vida cotiá en Iraq e Siria e Afganistán e Somalia e Eritrea e un etcétera tan longo como a listaxe de estados fallidos ou fallos por causas propias ou alleas, estamos identificados, claro, no seu imaxinario colectivo asentado nas parabólicas e nas informacións de emigrantes anteriores, como o paraíso anhelado. Porque quen pensaría que despois da II Guerra Mundial, os antigos inimigos en só unha xeración se convertesen en amigos e aliados, sen rancores nin acusacións. Certamente Europa -e tamén os EEUU, e o mundo occidental todo- son lugares sentidos polas martirizadas minorías cristiás de Oriente (caldeos en Iraq, asirios en Siria, latinos en Palestina, e tamén coptos en Exipto e maronitas de Líbano) como o seu espazo natural. E por musulmáns laicos ou relixiosamente occidentais, tamén. E, claro, por saíren dos seus infernos desesperanzados atravesan outros mil infernos de privacións, sufrimento, fame, auga e pugas, violencia e morte.
A historia móvese en pos do sol, e estes días a historia futura de Europa aniña nos ollos deses nenos sirios que enlarafuzados percorren as vías de tren do leste de Europa ou que morren afogados nas augas do Exeo. Sempre foi así: uns lugares envellecen e sangue novo chega. Benvidos todos os que veñan a ser o noso nós de mañá. Benvidos eses enxertos, especialmente as minorías cristiás coas que compartimos raíces e crenzas, e que virían anovar os froitos da nosa árbore milenaria e avellanteada. Nas paisaxes despoboadas do interior escoitaríanse de novo risos de cativos que moi logo terían saudades da terra que os alimente, mentres os pais tratarían de esquecer o sangue e a vergoña que os empuxaron ata aquí. Como os celtas, como os romanos, como os suevos. Todos somos inmigrantes vidos das barroncas de Olduvai.
O acontecido en Austria tróuxome á memoria aqueles tempos dos sesenta en que traficantes ourensáns de seres humanos pasaban portugueses a Francia ocultos en camións. Ás veces, deixábanos abandonados no camiño, sinalándolles calquera río intermedio como se fose o seu Bidasoa mítico. E tamén houbo mortes. Non moitas, por sorte. Algunhas si, lembro, no interior de camións cisterna. Fortunas orixinadas en sangue tamén existiron aquí.
Pero non é tempo de calar nin de acusar. Éo de facerse preguntas sobre os ollos dos nenos e as colleitas. Sobre os homes e o futuro. Sobre a oquedade choca das palabras gastadas. O cambio ético, moral, é xa imprescindible. Temos que preocuparnos polos que sofren unha historia que non escriben, en vez de polas trapalladas materialistas que nos atafegan neste solpor de imperio romano que vivimos. E temos que ser implacables cos que provocan estas situacións. Falo da acción decidida, militar incluída por suposto, para frear o retroceso da humanidade. Sen complexos. E sobre todo, temos que abrir as portas e os corazóns aos que teñen o seu esgazado pola dor.
