Opinión

Lírica sen poetas

Agora os poetas lévanse bastante ben, pero tempos houbo nos que andaban a labazadas entre eles. Aínda recordo eu unhas que un poeta, logo transterrado ó hemisferio oriental por vontade propia, lle zoscou, sendo o día da Patria Galega de hai xa moitos anos, a outro que máis tarde usaría coche oficial, tal e coma fixemos outros; aínda que por diferentes motivos, xusto é que o recordemos.

Daquela estaba eu no Derby, naquel momento histórico, probablemente chantado á mesma mesa na que en tantas ocasións o fixeran Otero Pedraio ou o mesmo Valle-Inclán, e deica min chegou o eco que non a visión do acontecido, pois tan ben resoaron, as labazadas de marras, en consoante, rítmicas e acompasadas, pleas e rotundas, lástima non llo poder contar agora máis polo miúdo,.

Ese mesmo vate, bateu no chan a instancias doutro bardo, estando alá contra a praia de Samil, mentres lle clamaba que non o matase, que non lle batese mais, pois era un revolucionario e con esa xente hai que lles ter moita consideración; do que se podería deducir que era alguén preciso e necesario pra ocupar iso que se chamaba o porvir da nación que todos nós amamos. En coche oficial, naturalmente.

Recordo estes extremos debido non a ruín xeito de vinganza e porque o tal vate escribira do Casares e máis de min que aí andabamos os dous, collidiños da man, coma Pili e Mili, e que cada quen pensara o que quixese e aí quedou, como tantas outras cousas, sen a resposta merecida pois nin sequera esta o é, qué máis quixera el que o fose.

Recordo estas cousas propias de poetas porque acabo de ver a Rodrigo Rato, que non o é, que non é poeta, pero que a mín sempre me resultou moi lírico e un chisco rústico, acabo de velo na pantalla do televisor e, ademais de me acordar de Blesa, outro que tal, se me viñeron á cabeza uns versos do poeta italiano Hugo Fóscolo (1778-1827) escritos contra o seu colega Vicente Monti na ocasión na que, este segundo, foi condecorado por Napoleón Bonaparte, transcríbollo:

Nei tempi antichi, barbari e feroci,/

i ladri s’appendavano alle croci;/

Ora, che siamo in tempi piú leggiadri,/

S’appendomo le croci in petto a i ladri/

Aínda que, deseguido, non me resista a poñelo no noso idioma, se me disimulan que o faga e disculpan o que tal resulte; así que aí lles vai:

No tempo das bárbaras nacións/

colgaban nas cruces ós ladróns,/

pero hoxe, en pleo século das luces,/

dos peitos dos ladróns colgan as cruces./

Non é que condecoraran nin a Blesa, nin a Rato, de momento aínda non o fixeron, anque ben pensado e a maiores, o primeiro xa leva reunidos ben trofeos de caza maior, que nunca tanta foto eu vira, con tanto corno e fauces tantas, de tantos bichos abatidos por señor de tanta puntería e de cartos tantos como os necesarios pra viaxar tan lonxe e tan só por se facer a foto; que penso eu que os bichos nos os comería aínda que, con tanto e voraz apetito coma o seu, calquera sabe.

Vendo a Rato entrando e saíndo dos xulgados por porta equivalente á que non lle abriron nin ó duque de Palma, nin á súa consorte a Infanta, botei en falla a lingua de navalla de Arístides Silveira, coñecido tamén como CEF, tan necesaria e oportuna que sería nestes días nos que, o máis que se pode escoitar que soe un pouco á chufla necesaria, son ós Morancos meténdose con Podemos ó tempo de lle facer ás beiras ó PP.

Morto Javier Krahe, reducido Sabina ó seu bombín, almibarado en exceso Joan Manuel Serrat, cáseque desaparecido en combate Pazo Ibáñez a lírica española non conta xa nin con poetas, nin con cantores que lle dean voz e melodía ós seus poemas. A tele emite programas pretenciosamente culturais propios pra estudantes do ensino secundario obrigatorio, no mellor dos casos, e o resto son supervivencias que a ningures levan. Vivimos no mellor dos mundos posibles que deixou dito e avisado o doutor Felipe González Márquez.

Temos nós co que saír adiante, botándonos fóra deste bache? Quén se acorda xa de Voces Ceibes, quén de Arístides Silveira, quen de aqueles tempos de esperanza tan arredados destes de Esperanza... Aguirre, que aí a temos sentando doutrina e depondo sentencias con espírito máis poético ca outra cousa. Ogallá volvesen os poetas a ter a voz de antano, aínda que andaran a labazadas entre eles coma as que hoxe recordamos, porque houbo máis, vaia se as houbo. Pero non é así. Lástima.

Non é un consolo, pero voulles transcribir unha cantata e xa os deixo que descansen. Estreouna a cupletista Marietina, en Madrid, alá polo 1913 e di así:

En Madrid se ha puesto de moda/

la canción del ¡Alirón!/

y no hay nadie en los Madriles/

que no sepa esta canción/

y las niñas ya no entregan/

a un galán su corazón/

si no sabe enamorarlas/

entonando el ¡Alirón!/

¡Alirón! ¡Alirón, pon, pon, pon, pon!/

Non creo que lles sirva de consolo, pero aí lles queda por si queren entoala. Ouh, qué tempos!

Te puede interesar