Opinión

1978

Miro para atrás e vexo algo así coma unha nebulosa a través do tempo.

Son corenta anos de nada, case medio século. Quen mo diría! Se daquela me propuxeran ollar para o futuro, no tería telescopio suficiente para poder maxinar onde estaría eu coas miñas circunstancias. E, xa ve... Aquí, sentado, escribindo.

Quero facer un exercicio de perspectiva cara o pasado e vexo (daquela era bo en dibúxo xeométrico) un punto de fuga alá no fondo, no que todo é tan pequeno que precisaría, non de telescopio, senón un microscopio para poder lembrar as horas e os días daquel mes de decembro de 1978, cando o país se dispuña a abrir de par en par as portas do futuro e diante nosa iniciara o exército da esperanza unha parada social abrindo o paso a 110 pasos por minutos, como seica dan con ritmo trepidante os cabaleiros lexionarios de Ceuta e de Melilla.

Lembro, iso si -pois son lembranzas de trazo groso- que a miña vida cotiá corría entre a praza porticada da Universidade Laboral de Gijón e o resto de dependencias daquel maxestoso complexo educativo ó que nunca lle estaremos suficientemente agradecidos tantos e tantos milleiros de mozos daquela época que, por diversas circunstancias, sociais, económicas ou xeográficas, probablemente non tiveramos oportunidade de nos formar en ningún outro sitio.

Faltábanme dúas semanas para cumprir os 19 anos, polo que por vez primeira asistín a unha mesa electoral, a exercer un dereito sobre o que malamente sabía que ía significar para todos nós por máis que as paredes daquela cidade gris que nos acollía a tan só tres quilómetros do noso punto escolar de residencia estivesen completamente ateigadas de carteis e panfletos dun e doutro signo.

Se agora me colocaran no medio e medio do patíbulo e me fixeran xurar cal foi o sentido do meu voto, deixaríanme caer pola "trampilla", pero podo asegurarlles que non sería quen de afirmar se levaba un si ou non a papeleta que metín na urna.

Supoño que sería un si, por influencia do entorno e daquelas cancións tan ilustrativas como educativas, do grupo Jarcha, contidas no disco "Libertad sin ira", un grupo que, digo de paso, probablemente aínda non recibiu a merecida homenaxe que atesoura, pois gracias a aquelas letras fomos moitos os que comezamos a aprender os primeiros capítulos dese gran libro que todos imos escribindo dende aquela, cada día, e que leva por fermoso título o de democracia.

Miro para atrás, entre a néboa espesa que conforman, un tras outro, os días do calendario e só alcanzo a ver dúas palabras sobre o resto inmenso do diccionario: Futuro e esperanza.

Futuro e esperanza que eu quixera para os que hoxe teñen a idade que tiña eu daquela. E novamente unha nebulosa se me pon diante dos ollos. Será que comezo a estar vello? Seguramente así sexa.

Te puede interesar