Xa teño feito noutras ocasións, nesta mesma columna, a miña condición de descreído inconoclasta que fai que relativice moito os símbolos -os iconos- que nos representan colectivamente en moitos ámbitos vitais, dende unha bandeira ata o mesmísimo rosario papal deses que venden coma rosquillas nas tendas de souvenirs de arredor da praza de San Pedro, salvando, se cadra, a figuriña vítrea e desaparecida da virxe do Cristal ou o xadrez, tamén cristalino e fatimí, de Rosendo Guterres, o fundador de Celanova.
Será unha cuestión de frialdade no sangue ou de que os anos vanme endurecendo por dentro ata facerme pensar que un non é mellor nin peor ser humano por ter esta ou outra habilidade manual ou intelectual (aquí debería -nunca mellor dito- salvagardar ós profesionais da sanidade e fundamentalmente ós médicos que teñen nas súas mans as nosas vidas e non nos pés unha pelota, como lles acontece ós Messis, Ronaldos ou Neymares de turno), e, polo tanto, ninguén é merecente de ser elevado a ningún altar, nin relixioso nin laico, por máis que no meu entorno social -é dicir, Celanova- conviva con anxelotes e santos na máis absoluta cotidianidade.
Fago esta longa introducción porque hoxe tiven a oportunidade de estar no segundo andar do convulso hospital do Centro Galego de Buenos Aires, ó pé da cama na que se sumou á súa propia Alba de Groria o admirado Castelao, o día 7 de xaneiro de 1950.
Non teño vagar nesta columna de desenvolver minimamente o grave conflicto sociolaboral, sanitario e cultural polo que está atravesando o Centro Galego bonaerense e que puidemos perfectamente visibilizar no transcurso da visita que fixemos a tan simbólico lugar.
Unha visita na que tamén participou Nora Cortiñas, unha das "Madres de Mayo" á que lle "desapareceron" o seu fillo Carlos Gustavo Cortiñas, neto -debo dicir, de paso- do celanovés Gumersindo Cortiñas.
Se cadra, o contexto de balbordo no que tivo lugar o acceso ó ascensor que nos levou ata o segundo andar, non me permitiu interiorizar ningunha sensación que non fose a do "carpe diem", é dicir, a de vivir o momento, agardando a que o tempo houbera para desenmarañar os miolos e pensar con certa profundidade sobre o que significa ter estado no lugar onde o ilustre pensador deixou de respirar.
Nestes intres, o hospital do Centro Galego está atrapado nunha arañeira ben difícil de desentrelazar, cos nervios a flor de pel por parte dos que teñen perdido dereitos asistenciais e mesmo a propiedade do edificio –os socios actuais-, daqueloutros que están a piques de perder o seu posto de traballo e mesmo dalgún outro colectivo ó que acusan de pretender sacar tallada política e que diante nosa case estiveron a piques de chegaren ás mans.
Eu non sei o que significa a cama de Castelao para todos eles, exceptuando evidentemente ós fillos da diáspora. Probablemente nada porque o único que desexan é ter garantido poder levar o pan ás súas casas. Ora ben, para a permanencia do noso pobo coma tal significa a capacidade de resistencia que ten a memoria, un ben intanxible que pode mover montañas se son coherentes con ela os que teñen o noso futuro nas súas mans.
