Non é que entre as miñas afeccións ocultas estea a de seguir os discursos do presidente da Xunta, coma algúns siguen, de aquí para acolá, á orquestra Panorama.
Digamos que, coma todo fillo de bicho vivinte, teño as miñas manías, pero esa non é unha delas. O cal non obsta, loxicamente, para que despois de máis dunha década de "feijoísmo" teñan sido uns cantos os que lle teño escoitado pronunciar en vivo e en directo, a grande maioría deles relacionados co ámbito da emigración, do turismo ou da cultura.
Tampouco é que entre as mellores virtudes que adobían a súa aura de gobernante se atopen as da oratoria, da lectura interpretada ou da declamación, xa que logo, na súa práctica totalidade, os que lle teño escoitado adoitan seren lidos e iso fai que os pronuncie con corsé.
Non é menos certo -incido- que, a forza de pronuncialos ten ido mellorando, tanto no tocante á súa pronuncia, coma no relativo ó bo uso oral do idioma, manifestamente mellorable no principio dos tempos e progresando adecuadamente na actualidade.
Que por que me deteño hoxe no parrafeo do presidente da Xunta?
Pois ben, detéñome porque, de entre tódalas intervencións públicas que lle teño escoitado -agás as do Parlamento-, nunca seguín ningunha na que estivera tan tenso como estivo hoxe -onte para vostede- no Museo Gaiás, con motivo da inauguración da exposición sobre o "Castelao maxistral", na que se mostra como peza fundamental a obra "A derradeira leición do mestre" como homenaxe terminal ó ourensán Alexandre Bóveda.
E por que? Cabería preguntarse, tamén.
Pois porque o seu discurso inaugural, viña precedido dunha intervención, probablemente non ponderada politicamente, realizada hai uns días, cando o cadro chegou de Arxentina e se predispuñan a instalalo no lugar no que será contemplado por todas aquelas persoas que de aquí a marzo decidan ir visitalo, na que o presidente non subliñou tódalas arestas que un personaxe tan poliédrico coma o de Rianxo, pode ser contemplado por cada galego que acuda á exposición.
E por que? Repetiría o neno preguntón.
Pois, dáme a min -e ogallá estea errado- que por unha especie de complexo subconsciente de sucesión que fai que cando alguén -poñamos por caso os da banda de Laíño- pronuncian a palabra franquismo se poñan alerta e lles asomen os gromos vermellos do rubor. Coma se tivesen que se daren por aludidos e consecuentemente obrar en reacción.
Velaí, benquerido presidente, cal debe ser a derradeira lección do mestre: Que non pasa nada por colocarse á fronte da manifestación que reproba publicamente o franquismo. Coa boca chea e sen represións. Nesta ou en calquera outra ocasión. Pola quinta na que andamos, ti corrías en pantalóns curtos polos Peares cando morreu o dictador. Acaso te consideras responsable de algo? Pois entón…
