Opinión

A maxia dunha mirada

Porque os meus pasos andaban preto dos areais do Mediterráneo, non me foi posible estar -como quixera- no acto inaugural da exposición fotográfica de Carlos Velo, que tivo lugar hai unhas semanas e que aínda estará colgada das paredes do Centro Cultural Marcos Valcárcel ata practicamente o remate do mes de Santos.

Ora ben, que non estivera aquel día cos amigos da Fundación Carlos Velo, da que tamén eu formo parte, e cos moitos veciños que me dixeron que &baixaron& dende Cartelle, non quere dicir, nin moito menos, que non tivese inmensas gañas de vela.

Hai uns días chegoulle o momento e tiven sorte de ir a unha hora na que un ten a oportunidade de recrearse no gozo sen interferencias alleas -hai certo tipo de exposicións que deberían levar implícito algún xeito de control de acceso co fin de poder espremelas en soedade e en silencio- e iso foi o que me por fortuna me aconteceu, salvando unha curta conversa cun veciño de Cartelle -iso foi o que me dixo- que se amosou inmensamente orgulloso de que o seupobo e as súas xentes sinxelas acabasen sendo protagonistas nunha sala de arte, así como as emocións que dende a pequena distancia da sala tiven o pracer de testemuñar nas conversas apuradas dunha parella que, botando contas, debían seren nenos cando Carlos Velo se deixou ver por Cartelle coa súa cámara e que a cada foto que pasaban semellaba que ían vendo pasar, a xeito de conta atrás cronometrada, as súas vidas.

Todos -ou case todos- sabiamos da vida cinematográfica de Carlos Velo, dos seus inicios como documentalista en Madrid e mesmo en África, das súas exploracións antropolóxicas no celuloide cando aínda mozo tivo vagar de volver por Galicia e, sobre todo, da súa carreira na gran pantalla e no cinema universal da época, na que acabou sendo a súa terra de acollida en México. Sen embargo, poucos -a non ser Miguel Anxo Fernández e algúns máis- sabían da dimensión artística do Carlos Velo fotógrafo.

Medio século despois do seu paso por Cartelle, do inmenso fardel documental que ata o de agora custodiaba o propio Miguel Anxo Fernández e que co tempo pasará a formar parte do haber da Fundación que leva o nome do cineasta ourensán, emerxe ós ollos de todos outro Carlos Velo, é dicir, o Velo do &instante decisivo&, capaz de inmortalizar a sinxeleza dunha pose e elevala a arte ou mesmo de roubarlle a alma a unha mirada infantil  transformándoa en maxia pura.

Fermosos son os retratos da veciñanza. Mais fermosos aínda, os que enmarcan a elegancia rural do pai e mesmo a aparente humildade da nai traballando a horta. Fermoso é o autorretrato final á sombra do parral da casa. Pero sobre todo, fermosa é, para min, a mirada dunha nena que se eleva, perdida, cara un infinito tan intemporal coma a propia colección, que a fai merecente de percorrer, a partir de aquí, outras moitas salas para que tódolos amantes da fotografía coñezan ó Carlos Velo fotógrafo, que nesta mostra semella estar mesmo por riba do Carlos Velo cineasta.

Te puede interesar