Faltaba moi pouco para as sete da tarde. Había arredor dunha hora que saíra da casa e a emisora que me acompañaba emitía un tan emotivo como admirable programa de reconto de todo canto acontecera había un ano aquela mesma tarde na curva da Grandeira.
Quen o dirixía era o meu ben querido amigo e tan bo xornalista -se cabe- Alberto Rivero, locutor da Radio Galega, que sabía moi ben do que falaba porque ese mesmo día de había un ano fora a Santiago para retransmitir a queima da fachada do Apóstolo e só volveu á súa casa de Celanova dous días despois, logo de ter cruzado por unha das experiencias, non xa profesionais senón vitais, máis traumáticas da súa vida, malia ter curtido de cicatrices o seu micrófono, logo de horas e horas de funesta pingueira de víctimas nos pavillóns de Ifema, uns cantos anos denantes.
Acababa de falar co alcalde de Xunqueira de Ambía, ó que tamén entrevistara un ano antes cando todos soubemos que a traxedia azoutara moi directamente a Ourense, sobre o respecto que lle merecía a ambos o feito de que os familiares das dúas mozas desa vila ourensá decidiran evitaren participar en calquera acto de cabodano, cando ó mirar cara a miña dereita, alí onde a vía Zamora-Ourense e a autovía A-52 se saúdan en paralelo, á altura de Vilavella vin pasar un tren das mesmas características có Alvia 01455 que nunca chegaría ó seu destino.
De súpeto botei unhas contas rápidas e decateime de que en realidade era o mesmo que unha hora despois estaría na estación da Ponte e pouco máis de unha hora e media máis tarde encararía en procesión memorial a mesma curva compostelá que agora se ve presidida por un cruceiro no canto daquel pequeno palco da música onde foron parar incluso algunhas víctimas.
Entón pensei con certa transcendencia interior nas complexas contradicións que ten a vida, que nun intre tan ben te eleva a un estado de felicidade completa como cha rouba sen pedirche o máis mínimo permiso sequera.
Galicia reproduce estes días as bágoas e o afloramento das sensibilidades que sempre xeran a repetición de ciclos. E así debe ser, porque sen memoria non hai -nin haberá nunca- reparación do dano que causan as traxedias. E así acontecerá tódolos anos cando nas vésperas das festas do Apóstolo, Alberto volva revivir en antena -e mesmo nas súas entrañas de xornalista- aqueles dolorosos días. E pasará o tempo. E ó final -alén da memoria dos responsables- permanecerá o mellor de nós, que é a solidariedade que nos transcende como pobo e nos fai crer no home -dicía Celso Emilio- "por enriba de tódalas fronteiras".
