Se cadra, o oportuno, o que cabía agardar nestes intres, o politicamente correcto, digamos, sería facer o mesmo que -cun certo recato, debo dicir, de paso, non en van o que meteu a pata desta volta non deixa de ser un dos iconos da progresía-, están facendo moitos particulares nas redes sociais e mesmo moitos columnistas, ó fío do comentario realizado polo cineasta manchego no que por mera e oportunista aproximación asemellou á xente maior da nosa terra co analfabetismo co unico fin de arrebolarlle con eles a dous presuntos delincuentes polos que, loxicamente, eu non premerei unha tecla só que poida dar a entender unha mínima defensa da súa actual situación.
Si lembrarei, con tal motivo e a modo de reivindicación dos nosos maiores, a Luisa Nieto -a miña avoa paterna- que era analfabeta funcional e que hoxe andaría polos 103 anos, despois de ter vivido unha vida alumeada por luces e espesada por sombras -coma as de tódolos seres humanos- e certamente completa para a súa época e para as súas naturais aspiracións.
Casada con Ramón Piñeiro, vinte anos maior ca ela e retornado da cubana emigración, cando meus pais casaron protagonizou un episodio certamente admirable que forma parte da memoria familiar e ó que hoxe lle vou dar carta de autor co fin de demostrarlle ó cineasta lareta que, por moi moderno, postmoderno ou rupturista que el se considere, moito antes de que el mesmo nacera unha analfabeta galega fendeu algúns moldes ben mais duros cós da movida que el armou pintando a súa cardada melena de cor.
Resulta que, cando os meus proxenitores decidiron casar, á miña nai faltábanlle uns meses aínda para cumprir os 18 anos de idade, polo que o cura da parroquia negoulle de plano a "autorización", cousa que puña seriamente en risco a conxunción, dado que o meu pai estaba cumprindo o servizo militar e non tiña moito vagar para burocratizacións.
Así que, nin curta nin preguiceira, a miña avoa baixou á capital e, logo de pedir a correspondente audiencia, plantouse mesmo diante do bispo, asegurándolle que de non levar con ela para o Cristal -que era onde vivía- a autorización, os noivos durmirían xa xuntos aquela mesma noite na súa casa e daríaos ela mesma por casados, sen outra cerimonia maior.
O caso foi que o bispo acabou caendo da burra e ordenou a expedición da pretendida autorización, por mor da cal meus pais aínda hoxe continúan casados, 61 anos despois.
E isto é para que o "intelectual" manchego -¡coma se el estudara en Oxford!- vexa cómo milleiros de galegos -e galegas coma a Luísa- non precisaron saberen de letras para seren bastante máis adiantados ca el mesmo, por máis que, dicindo estas baturradas, pretenda seguir alimentando a súa imaxe de transgresor.
