Opinión

Andar, en agosto, á xaneira

Vivir na aldea ten algúns inconvenientes, máis alá dos ermos de arredor, da carencia do transporte, do avellentamento da veciñanza e de tantas e tantas teimas recorrentes.

Esta semana, por exemplo, andei á caza e captura dun rato, deses de campo que se meten polo ollo dunha agulla e non hai ser humano que os detecte. Por unha sorte de descoido do Quino, que estes días descontrolados e de rehabilitación dun pequeno accidente doméstico anda un pouco ocioso de máis, debeu pasar do patio á cociña e, logo aí, fíxose dono da praza durante dous ou tres días, de forma que o único que lograba ver eran esas noxentas deposicións carboízas que só xeran impotencia e desespero.

Coloquei veleno con moito coidado e retirei todo obxecto susceptible de chegar por vía directa ou indirecta á nosa boca. Onte atopeino, por fin, coma quen di suicidado, no caldeiro da fregona. A enchenta granulada debeulle provocar sede e a auga fixo o resto.

Agora, calquera pequena mancha de po seméllame presentir o paso previo do espectro dalgún colega seu por alí, polo que estes días ando máis fino de ollo ca un cabo furriel controlando as garitas dos soldados de garda.

Repito, vivir na aldea conleva algúns inconvenientes de convivencia, coma ter que ter á man a desbrozadora para rasurar silveiras por aquí, estrugas por acolá e matos de herba mala mesmo por riba das pedras, igual cós da sociedade do rifle teñen as súas armas de asalto por baixo da cama na profundidade social de Norteamérica.

Pola contra ten, sen embargo, outros moitos atractivos que en moitos casos nunca experimentaron nin xamais experimentarán aqueles que viven nos corazóns antigos das capitais de provincia ou en calquera acolmeada e urbanizada bairrada periférica.

Son regalos que a natureza pon á nosa man cando menos un o espera e que, ademais de provocaren, a miúdo, sorpresa, acaban facendo reflexionar, cousa que se adoita alimentar co silencio escuro do lugar, fendido só de cando en vez polo asordinado ladrar dalgún can ou polo harmónico bruar do cárabo común ou da curuxa.

Nantronte, por exemplo, cando as agullas do reloxo se dispuñan a montaren unha por riba da outra, de súpeto unha especie de lamentos que se confundirían perfectamente cos laios vivos dun bebé, alertaron os nosos sentidos e fenderon de vez as nosas conversas para concentrarmos a atención nos albores da vida en aproximación que se nos anunciaba ó outro lado do valado do patio.

Durou -non minto- alá para a media hora, cos seus altos e os seus baixos, os seus éxtases e os seus acougos, sen chegarmos a sabermos a ciencia certa cantos micos participaron na orxía. E así, sa noite, pola vía empírica aprendemos unha cousa máis: Que non só os partidos políticos, senón tamén os gatos, poden andaren en agosto á xaneira.

Te puede interesar