Cando acontecen noticias de grande impacto social coma a que explosionou nantronte mesmo, portas a dentro, da Audiencia Nacional, con grande frecuencia -por non dicir, sempre- a min afástaseme a vista do círculo principal que ilumina o foco da información e váiseme a idea cara lugares de penumbra, adxacentes sempre á información principal, pero onde ó meu ver se suceden as grandes e pequenas cousas que son as que verdadeiramente lle dan valor á traxedia que xeran.
Non penso, entón, na maxistrada nin no explosivo auto que fría e documentalmente -e posiblemente contra corrente da opinión da meirande parte da sociedade- acaba de redactar. Non penso, tampouco, nos responsables institucionais que imploraban leis universais para amparar a folla de ruta do, cando menos sinuoso, camiño que levaban anos a transitar.
Nin sequera penso nos momentos íntimos de remoemento dos miolos sobre o que fixeron ben e sobre o que fixeron mal, que con total seguridade todos eles, nas súas propias soidades, andarán a cavilar.
Nin moito menos, no balbordo mediático que nos obnubila a todos e coma unha espesa fumeira, non é que non nos deixe ver o horizonte con nidieza, é que non nos permite nin respirar.
Penso, por exemplo, na muller de Oriol Junqueras que seica acaba de pedir unha baixa por enfermidade co fin de illarse do mundo e afastar do mesmo ós seus fillos -aínda pequenos- que seguramente arestora estarán facéndolle milleiros de preguntas que lles expliquen por qué o seu pai baixou nantronte dun coche oficial e, sen solución de continuidade, hoxe está privado de liberdade.
Penso nos familiares máis inmediatos do resto de exconselleiros preguntándose uns a outros nos seus fogares, se realmente pagou a pena aboar tan alto prezo por un ideal.
Penso nunha muller de mediana idade que o pasado domingo tiven oportunidade de fotografar camiñando ela soa pola Diagonal barcelonesa, cara o paseo de Gracia, enarborando orgullosa na súa soidade unha bandeira dual que amosaba por unha face a española e pola outra a señeira. E penso en como terá sido o seu día a día no edificio no que reside, no seu traballo, no ocio e sobre todo no seu ámbito familiar, para decidir arrancar ela soa da súa casa e sumarse a unha causa que hai menos dun mes permanecía latente, pero silenciada, en toda a Comunidade.
Penso en fin, nas pequenas cousas ás que tamén lle cantaba Serrat. Nos millóns de pequenas cousas que teñen lugar cada día e que, sumadas, dimensionan a traxedia que supón unha ruptura social. Unha ruptura da que malicio que, por desgracia, ninguén sairá vencedor. Nin sequera os que hoxe botan bombas de palenque porque un fato de políticos estean hoxe privados de liberdade.
