Opinión

Cabalos para Cataluña

Voulle contar un conto, benquerido lector, a ver qué lle parece.

Corrían os primeiros días do mes de xaneiro de 1642, cando un correo do Rei trouxo unha carta a Ourense, na que se lle ordenaba á cidade que "sin pérdida de tiempo y sin excusa alguna" enviara "cuanta gente pudiera con objeto de escoltar al Rey en su viaje a Cataluña, en donde la guerra demandaba nuevas fuerzas y recursos nuevos".

En xusta correspondencia, as autoridades ourensáns -o Correxidor, poñamos por caso- inicialmente procuraron eludir o compromiso alegando "carencia de hombres, porque los que había disponibles se encontraban ocupados en la defensa de la frontera".

E tan certo era isto, que con Martín Randín á fronte da capitanía xeral das forzas do reino en Galicia e coas hostes portuguesas asolando todo canto pisaban, "emprendió varias excursiones por toda la línea de la raya, empleando cuantos medios de defensa pudieron ser precisos, a fin de alentar a los soldados y paisanos a la defensa de sus fronteras". E, incluso, para "manterner en pie el espíritu nacional, arengó hasta a las mujeres, que tanto habían contrubuído en otro tiempo a la independencia de Galicia", chegando a multiplicar "fuerzas y hombres de valor reconocido que sirvieran de garantía al país amenazado y, en efecto, hubo de hallarlos, porque los gallegos han respondido siempre a la voz de la patria, hasta sucumbir allí donde la libertad peligra".

Tan crítica era a situación, como queda dito, e tanto medo lle tiña infundido a soldadesca portuguesa a poboación da fronteira "que los nuevos soldados pilones despachados por el corregidor a Verín y Monterrey fugáronse en el camino antes de ser incorporados a filas". E, por se todo isto fose pouco, di o relato que "hizo el Rey nuevas exigencias y reclamó nauevos sacrificios, que se realizaron sin protesta, vendiendo en pública subasta ciento cincuenta mil ducados de terrenos baldíos, cuyos productos dedicó después el Monarca a la compra de caballos apra los escuadrones de Cataluña", cousa que provocou "recargar un dos por ciento más la contribución sobre alcabalas, puestos, fincas y artículos que se vendían o arrendaban dentro del casco de la ciudad".

Pois ben. Este sinxelo episodio que acabo de reproducir de forma resumida, relátao con exhaustiva literatura o que alá polos últimos anos do século XIX era cronista da provincia, o entrimeño Benito Fernández Alonso, no seu libro "Guerra Hispano-Lusitana", saído da imprenta de Antonio Otero e premiado nun certame da cidade da Coruña en 1890, e que foi sufragado pola Deputación provincial de Ourense.

E tráioo hoxe a colación a xeito de anécdota -e non tan anécdota- para replicarlle a aqueles que xustifican coa historia que os demais non temos nada que dicir no actual debate sobre Cataluña, que -como queda demostrado- chegar ata onde andamos nos ten costado a todos tanta "sangue, suor e bágoas".

Te puede interesar