Acabo de me decatar, ó me poñer a escribir, benquerido lector, que, se está afeito a facerse composicións de lugar previas á lectura, cando vexa o título é moi posible que pense en que hoxe, esta, vai sobre a máis eléctrica e elíptica actualidade -con epicentros en Madrid e Barcelona- que nos mantén, á plebe, entretidos. "Pan e circo", dicían, xa daquela, os romanos.
Pero non, por fortuna para a miña saúde mental e para o seu descanso intelectual, non vou devalar pola rampla dos sentidos figurados, senón pola vía da literalidade máis atractiva e absoluta.
Verá... Volveron os corzos pola miña aldea dos Quintairos de Amoroce. Ou, polo menos, volveron para poñerse de novo perante á miña vista.
Hai moita elegancia en calquera recanto no que un repare cando se deixa mimetizar coa natureza. Elegancia natural nunha flor calquera ergueita nun valado. Elegancia na propia postura do Quino cando senta sobre un penedo para otear o horizonte. Elegancia no pousar inquedo do merlo sobre o aramio. Elegancia decadente, incluso, nas ruínas dalgún tellado. Pero, se de elegancia queremos falar no reino animal, en lugar preferente debemos colocar a elegancia que nos regalan os ingrávidos choutos dos corzos sobre o estrado.
O pasado martes eran tres. Finos coma allos. E non se decataron da miña cercanía gracias á ondulada orografía pola que eu ía paseando co Quino, non moi lonxe da miña casa. Loxicamente fuxiron tan pronto "cheiraron" a nosa presenza. E fuxiron, como digo, regalándonos saltos de brisé, ó puro estilo da danza clásica.
Pero iso foi o martes. O mércores foron chuzos os que nos acompañaron todo o día. E nantronte abriuse o ceo para nos volver permitir gozar, ó Quino e máis a min, deses pequenos praceres que nos regala a vida polas corredoiras da aldea.
Camiñaba, neste caso, cara as terras altas da Casa da Neve cando, de súpeto, sobre o húmido areal do camiño, reparei nunha pegada moito máis aparatosa cá do Quino -onde vai parar!- e con catro buratiños dianteiros que semellaban estaren feitos cun pincho.
Un lobo, maliciei, co seu andar pausado e rectilíneo. E seguindo esas pegadas camiñei uns cantos metros, ata que comecei a ver tamén o oco de dúas "fabas" xemelgas que deixan, ó seu paso, os corzos.
Vaia! Non sei como lle andaría -intuín-, ata que poucos metros máis adiante as pegadas se fundiron, difuminando as formas con trazos semicirculares e rectilíneos que desvelaban un primeiro encontro entre o predador e a víctima.
Non había sangue no camiño, polo que é posible que de alí se zafara nun primeiro intento o pobre corzo. Pero que nantronte houbo caza maior no camiño da Casa da Neve… Diso non nos quedou dúbida. Nin a min, nin ó Quino.
