Opinión

Dous disparos

Os que vivimos na aldea estamos afeitos a que os xoves ou os domingos, que son os días nos que os cazadores teñen "festa", nos meses que llelo permite a normativa, de cando en vez escoitemos dous estrondos secos na distancia que nos anuncian prudencia para andar polas pistas forestais da revolta.

Forman parte da nosa vida cotián no transcurso do ciclo anual e, polo tanto, a non ser que soen inusualmente preto, a miúdo pasan desapercibidos, como pasan desapercibidos os chíos dos pardaos, dos paporrubios ou os característicos asubíos dos merlos co seu asilvestrado cantar.

Non lle dedicaría, polo tanto, unha columna a dous estrondos de arma de fogo se acontecesen en xoves, domingo ou nun festivo calquera do noso santoral.

Pero aconteceu nantronte á hora de se ir deitar. Eran as once e media do domingo. Unha noite prácida, desas que anuncia no horizonte a primavera por máis que polo medio reste aínda unha longa travesía xeadeira. Eu dispúñame a meter o coche no garaxe, cando ó abrir a cancela do patio, tanto eu coma o Pachín, o meu silente compañeiro de paseos, escoitamos de súpeto senllos estrondos que, tal vez por inesperados, fixérono recuar cara min, procurando se cadra abrigo emocional polo susto recibido.

Xuraría que entre o bico da escopeta e a porta da miña casa non habería máis alá duns centos de metros e se me fixeran sinalar o lugar aproximado, malia á marxe de erro que lle habería que dar ó calculo, penso que non erraría moito.

Foron, como digo, dous topetazos -plas, plas- seguidos e sen eco, que tiveron como sucesión o mesmo silencio na redonda que había ó noso arredor denantes de nos espaventar.

Botei cálculos e pensei na posibilidade de que alguén con licenza de armas e permiso de caza se apostase na súa propia casa ou nalgunha finca a carón para  tratar de facerlle un "descosido" ó porco bravo (hai poucas semanas unha manada deles andou ás revoltas na terra dunha miña veciña e non deixaron títere con cabeza, a menos de cen metros da miña casa), pois, como queda escrito, forman parte do noso hábitat coma noutrora o formaron as ovellas, os burros, os cabalos e as vacas.

Loxicamente non permitín que a idea me devalase por ningunha pendente amarela, por máis que o que sae cada día na televisión non ofreza, nin moito menos, bos agoiros en ningures.

Deiteime a durmir, polo tanto, coa versión interesada do xabalí, aínda que o sentido común me quedou rosmando, xa que logo, o xabalí non adoita andar só e dous disparos non son nada na conxunto da manada.
Por qué sería, entón? Non o sei. O que si sei é que  dous disparos non anuncian boa intención cando teñen lugar na madrugada.

Te puede interesar