Hai uns días, a propósito dunha subvención denegada a un colectivo cultural do que formo parte e que ten vocación territorial non só nacional senón ibérica, os meus compañeiros do equipo de xestión do devandito colectivo (cada quen dunha punta do mapa, é dicir, Canarias, Andalucía, o País Vasco e eu en Galicia) laiábanse nunha cadea de mensaxes que nos intercambiamos, da actitude dun representante -un alto representante- do Ministerio de Cultura, que nun momento dado compartiu tamén xestión no noso mesmo proxecto, e que fala, fala e fala dos grandes méritos que o noso proxecto ten, pero cando chega a hora de conceder a subvención para que o proxecto continúe adiante, escúdase niso que agora chaman "concorrencia competitiva" para se lavar as mans e mandarnos literalmente para o carallo.
Nunha das mensaxes intercambiadas eu díxenlles que a ese tipo de xentes, aquí na nosa terra, chamámoslles, entre outras cousas, "falabaratos".
E é que o mundo está cheo de "falabaratos".
O pasado venres topei outro a uns cantos quilómetros de aquí, nunha fermosa vila turística do mar Cantábrico. Chegado eu e os meus acompañantes a unha ateigada praza maior da vila, escoitei cómo dos baixos porticados da Casa do Concello saía unha voz ecualizada que reclamou a miña curiosidade e guiou os meus pasos cara alí.
Pensando que o que ía atopar era unha sesión de monicreques para os nenos, mentres os pais descansaban pracenteiramente á sombra dunha terraza, co que zopei foi cunha "homilía" dun mozo duns trinta e poucos anos fronte a un estrado variopinto de veciños e veraneantes que seguían o monólogo con atención, mentres no fondo do espazo, unha barbacoa, uns cantos chourizos e algo de pan, agardaban o seu preciso momento.
Cando saquei a primeira foto eran as sete e cuarto e ó ver que nada novidoso dicía que dese superado os catro tópicos da "casta", marchei terracear porque era moito máis productivo.
Estivemos un bo pouco noutro espazo da vila e cando decidimos marchar -pasaban xa das nove-, ó escoitar o altofalante aínda aceso volvín polo lugar e, como di o microconto, o mozo aínda estaba alí, despregando os seus acenos de monologuista de "El Club de la Comedia", explicando naquel intre cómo á súa moza "lle tocara estudar en Bruxelas" e cómo unha vez "tivera a mala sorte" de coincidir no asento con Vidal Quadras.
As cadeiras xa empezaban a estaren baleiras e os seus colegas, alá no fondo, apuraban o lume da barbacoa para botaren os chourizos...
Ah! Esquecíame. Por tras del, unha pancarta dicía: "Claro que Podemos".
