Opinión

Unha filla e un pai

Cinco e media da tarde, parada de "Puerta de Toledo", o vagón ía mediado, cada quen á súa vida cavilando, baixo a terra, nos seus propios probleas. Un traballador do metro cos trebellos propios do laboro, media ducia de mulleres estranxeiras -fundamentalmente ecuatorianas, filipinas e doutras procedencias- camiño das súas vivendas no extrarradio. Dúas mozas de non máis de vinte anos facéndose unha á outra carantoñas recíprocas e botándose miradas de amor perpetuo. Un mozo con coleta -un pouco máis vello ca elas- ollando polo rabiño do ollo con mirada lasciva a namorada escena. É dicir, todo normal nunha tarde normal de outono madrileño.

De súpeto abre a porta, uns baixas e outros soben. Entre eles, un pai e unha nena. De fin de semana, semella.

O pai, cunha vistosa tatuaxe no antebrazo co nome de "María" e con acenos físicos propios de ter pasado unha crúa travesía pola cara oculta da vida -que diría Noguerol-. A nena, fermosa, doce e moreniña, acompañada dunha pequena maleta de rodas e un anorak que me fixeron pensar nunha quenda de fin de semana.

Con parsimoniosa cadencia para o que adoita ser normal e con espazo de abondo para continuar reparando os detalles e o conxunto, pechou a porta e retomamos o "trak-trak".

Entón, o pai, situado á miña beira, sacou da bandoleira un xornal gratuíto -supoño que do día- e amosoulle a primeira páxina á nena (que non debía pasar dos dez anos), sinalándolle co dedo índice as fotos que a modo de "wanted" aparecían no faldón do fondo de páxina, cun tratamento gráfico especial para o fundador da Cataluña moderna.

"Mira, estos son los que nos roban!" -alcancei a escoitar-, mentres o alongado e espilido dedo índice paternal a xeito de vudú ritual, ía marcando, unha por unha, as faces duns homes que hoxe por hoxe non é preciso nomear para que todos saibamos quen eran. A nena ollaba para o dedo, coma se fose a versión dixital dunha mestra, pero sen saber o que dicía.

Eu lembrei a Serrat: "Entre el infierno y el cielo,/ galopando entre tinieblas/ de la periferia al centro/ del centro a la periferia,/ el metro./ Con ojos de sueño viene/cruzando la madrugada;/ regresará a medianoche/ con el alma fatigada,/ el metro./ Cargando arriba y abajo/ íntimos desconocidos,/ amaneceres y ocasos/con dirección al olvido...." O metro, unha filla e un pai... E os retratos de media ducia de gañáns que en moitos casos han servir de terapia colectiva -e non vou dicir que non o merezan- para podermos expiar os nosos propios fracasos.

Te puede interesar