Aínda agora, que me poño a escribir, a imaxe gardada na retina me fai pensar. Faltaba pouco para as dez da mañá cando, por cuestións que non son relevantes, tiven que me desprazar ata Vilanova. Cheguei alí, como tantas outras veces, e subín no coche ata a praza do Balcón, por onde cada 15 de setembro dende hai ducias de anos (de hai cen anos para atrás facíao polo 25 de xullo) a procesión trasladaba á Virxe do Cristal camiño do “Encontro” con San Roque e San Sebastián, e, aínda máis, coa música e a danza que os zapateiros doutrora crearan para ela, co fin de renderlle preitesía laica, unha vez ó ano, á pequena imaxe virxinal.
Eran pouco menos das dez da mañá e ó amparo do silencio tradicional desa hora matinal e dalgunha que outra conversa con dous ou tres veciños, sobre o tempo ou a luctuosa actualidade que nos sobrancea a todos, fixen o que tiña que facer e cando no chegaba aínda á media hora de estadía na vella vila medieval, collín camiño cara Celanova pola rúa da Igrexa, a mesma que enfía directamente coa agora tristemente mediática rectoral. E cando fixen a parada de rigor no cruce para ter conta de que non viñera outro coche dun ou doutro lado, contemplei unha estampa que de contado me dispuxen a fotografar porque, sen dúbida, reflectía un estado de ánimo que, como dixen denantes, aínda agora e con certa profundidade, me fai cavilar.
E é que alí, fronte por fronte de min, ó outro lado da estrada, en distintas posicións de quietude silente, coma quen espera que o tempo pase sen saber moi ben por quén esperar; coma se a todos eles lles faltase algo, pero sen outra capacidade expresiva que non fose a da estadía sedente coa que poder demostrar que, malia que aquel por quen seguían agardando xa nunca volverá, a súa obriga colectiva (do mesmo xeito que antes agardaban por un prato de cereal, unha pouca auga ou mesmo un mísero anaco de pan) era -non podía ser outra- ca esperar, por máis que os días se vaian sucedendo -inexorables- uns tras outros, coas súas noites respectivas e non suceda o máis mínimo ademán de que aquela sosegada figura de don Adolfo asome pola porta precintada da horta e lles abra para deixalos pasar. Alí, fronte por fronte da miña propia conciencia, estaban -en vela matinal- unha ducia de gatos, agardando –repito- o que xa ningún ser humano agarda, nin agardará.
Hai estampas que de cando en vez se cruzan no teu camiño e de súpeto, sen avisar, che zarabaten a conciencia como zarabate o vento a mes, de aquí para alá, e acaban por poñeren en solfa tódolos teus argumentos, por moi sólidos e racionais que presumas telos.
Hai estampas que sen emitiren un só ruído, abrángueno todo, e máis. E os doce ou trece gatos de don Adolfo, solemnemente estáticos, agardando pola nada sobre o valado da rectoral, a min axudáronme a ver o contrapunto dun relativista remuíño de sombras que estes días anda a pousarse sobre o sino de don Adolfo e da Virxe do Cristal.
