Nantronte volvín de novo sobre os meus pasos cara Vilanova dos Infantes. Por ben ou por mal -estes días desgraciadamente tiven que volver por mal-, tal e como xa teño escrito noutras ocasións, son moitas as razóns afectivas -vivas ou en latencia- que me ligan a ese fermoso outeiro almenado e ás súas veigas de arredor, pois alí aniña, entre outras moitas circunstancias, xusto a metade da memoria da miña infancia.
Debo precisar, para non ser mal entendido, que digo que volvín por mal porque, quen nos levou alí aínda non tiña por qué ir -nin agora nin dentro duns anos-, pero a vida, a veces, é tan teimuda como cabrona e se non te da fendido cun pau, dáche dous ou tres, ou catro..., ata que fendas.
O caso é que volvín e os gatos -os gatos de don Adolfo, escribín hai unhas semanas- seguen alí, agardando pola nada. Agardando pola nada e crecendo ó mesmo tempo e dun xeito preocupante en manada, ata o punto de comezar a inquietar ós propios veciños de Vilanova.
O domingo pola mañá alcanzamos a contar uns vinte. Vinte pequenos instintos que non precisan entendedeiras humanas para saberen que o seu sitio está alí, porque alí estaba ata hai pouco máis dun mes a razón de ser que xustificaba ou, cando menos, facía máis doméstica e franca a súa existencia.
Cando Martiño -o mozo da lenda da Virxe do Cristal- atopou a imaxe, entre o remuíño de pensamentos que o colonizou, exclamou: "Será un aviso do ceo?..."
Non me atrevo a dicir eu tanto respecto dos gatos de don Adolfo. Pero, do que si estou completamente seguro, porque o sentín, é que esa teimuda presenza, máis dun mes despois, a carón da precintada porta da horta, zarabate a conciencia e algo, sen dúbida, debe querer dicir.
E eu teño para min que dalgún xeito simbolizan (ou, cando menos, así os debemos tomar) a resistencia que coa súa presenza fan contra o preocupante silencio polo que dende a semana seguinte transita o asasinato de don Adolfo e a procura do sino da Virxe.
Preguntábase retoricamente hai uns días o meu "irmau" Luís González Tosar, qué pasaría se de súpeto o reitor do santuario da Virxe dos Milagres do Porto de Santa María fose asasinado e a talla medieval desaparecese como desapareceu o cristaliño de Martiño e Rosa. Ó fío, eu subo un chanzo e pregunto que acontecería se os mozos de Almonte chegasen na madrugada do domingo de Pentecostés a saltar a reixa do santuario do Rocío e atopasen a igrexa baleira? Habería tanto silencio coma o que se respira en Vilanova dos Infantes? Un silencio que, paradoxicamente, só é fendido de vez -cando algún dos veciños non acode a encherlles o prato- polo miañar dos gatos de don Adolfo.
