Opinión

Hoxe vin unha vaca

Estas cousas pasan sempre así, coma se alguén disparara un flash. Eran arredor das oito e media da mañá e eu viaxaba cara Ourense pola autoestrada que nos comunica ós das Terras de Celanova coa autoestrada de Madrid. Non levaba circulando sequera media ducia de quilómetros, cando pola man dereita, á altura das veigas da vella aldea de Bobadela (Bubatella xa era nomeada no libro Tombo do mosteiro celanovés), de súpeto reparei nela.

Era unha vaca xuvenca -como lles chama Curros ás vacas-becerras na lenda da Virxe do Cristal- de facturas propias de boa venda en calquera feira da revolta. E preta de color, na súa integridade. Nin pinta, nin frisona, nin holandesa. Non sabe, benquerido lector, o ben que campaba no medio e medio do predio aquela silueta harmonicamente astada e coa cabeza erguida, coma se fose o boi de Osborne compoñendo un fermoso fotograma expresionista que, de non ter posto en perigo a circulación, me tivera feito frear con dilixencia e tomar unha fotografía para o álbum de micromundos que ando, pouco a pouco, a tecer.

E foi tan así a escena que mentres cruzaba a ponte do Arnoia, en Barxa, e encaraba a encosta da Merca, de súpeto vinme sorprendido por me sorprender cunha imaxe certamente bucólica, é certo, pero unha imaxe, á fin e ó cabo, que debería formar parte da nosa cotidianidade rural do mesmo xeito que a forma un can camiñando preso pola rúa de calquera vila ou un gato sobre o balado do patio de calquera casa de aldea.

Pero, por desgracia non é así e o feito de ver hoxe unha vaca pacendo nun campo en practicamente a totalidade da nosa provincia, xa sexa preta, barrosa, vianesa ou caldelá, tense convertido nun acontecemento semellante ó que podía ser aquel de ver -como din en Portugal- a un preto (agora dise persoa de color) sementando o centeo ou sachando o millo nunha centeeira de calquera parroquia de Ourense de cando eu nacín.

Xa teño escrito aquí noutras ocasións, que collo uns cabreos monumentais cada vez que viaxo a Cantabria e tan pronto cruzo o porto do Pozazal, comezo a ver vacas barrosas contadas por ducias e repartidas ó chou sobre o verde sosego da campiña montañesa.

Cabreos que se multiplican cando boto a vista atrás e lembro aquelas tractoradas de finais dos anos 80, xunto coa baixada de pantalóns que fixeron os nosos políticos da época, renunciando á defensa do agro e renegando do angazo a cambio de recibir unhas ostentosas infraestructuras -é dicir, vacas por autoestradas- para chegarmos a unha encrucillada perfectamente reflicitida na estampa que acabo de describir e que contemplei onte pola mañá en Bobadela.

Para qué queremos autoestradas, entón, se, froito daquela renuncia colectiva, hoxe nin temos xente nin vacas que transportar por elas?

Te puede interesar