Opinión

Os clásicos e a razón

Nin o mes de setembro de 1893 Manuel Curros Enríquez escribe dende Madrid unha carta dirixida ós promotores do xornal republicano "El Correo de Celanova", que había unha semanas que saíra á rúa con vocación libertaria semanal, saudando a chegada do devandito semanario: "Mis querido amigos: Habéis concebido un noble pensamiento...".

Nel, o poeta constrúe un alegato contra o caciquismo imperante no momento e ó mesmo tempo fai propósito de fe dun consolidado autonomismo, desexando que o propósito do lanzamento do semanario coincida "con el movimiento general de Galicia, encaminado a defender y consolidar la autonomía regional, base y condición necesaria de la prosperidad de los pueblos...".

Pero, máis alá, o autor céntrase nunha cuestión que hoxe estivo de actualidade na súa casa familiar, por mor da vista dunha delegación da cámara rexional das Azores e do Parlamento de Galicia, e que serviu para evidenciar, unha vez máis, a facilidade coa que xorden os afectos arredor da idea común dunha cultura compartida.

Denuncia, Curros, o estigma co que a súa vila natal convive dende os confíns do tempo, de ser considerado "pueblo fronterizo", desenvolvendo a partir de aí un argumentario que tratarei de reproducir literalmente.

"... No comprendía, entonces, ni comprende ahora, esa raya artificial y absurda, trazada por el dedo de la codicia sobre un territorio que hizo indivisible la naturaleza y cuando tuvo que aceptarla por virtud de tratados  y de pactos solemnemente acordados en ese monasterio entre Castilla y Portugal, hubo de sentir un estremecimiento semejante al que sentiría si, de un tajo le partieran el corazón.

El tiempo y la costumbre no han curado esa llaga que continúa abierta.

Vosotros sabéis: la mayor afrenta que puede dirigirse a nuestros campesinos es que los llamen rayanos.

Trabajad porque ese vocablo no suene más en los oídos de nuestro pueblo. Destruid esa raya, que separa como una muralla de odio, una familia de hermanos, convirtiéndola en extranjera, y sobre las ruinas de esa muralla tended el puente por el cual se comunique y enlace el corazón de Galicia al corazón de Portugal, restableciendo la obra de Dios, que destrozaron los reyes; y haciendo que uno y otro se completen por yuxtaposición, viviendo en el porvenir como vivieron en el pasado, unidos por los lazos de la fraternidad y del amor, según conviene a pueblos de la misma raza y con la misma historia".

Din que os clásicos son clásicos porque os seus textos xamais perden actualidade e razón. Velaí,  neste caso, un exemplo diáfano que non permite dúbida por nunha parte, nin, pola outra, oposición.

Te puede interesar